محققان از مؤسسه چانگچون اپتیک، مکانیک و فیزیک دقیق (CIOMP) ظاهراً یک نوع جدید از پهپادهای کشتی هوایی توسعه داده‌اند که می‌تواند هواپیماهای استتاری را تا فاصلهٔ ۱۲۴۰ مایلی (۲۰۰۰ کیلومتری) شناسایی کند. این پهپادها که می‌توانند در استراتوسفر به حالت پرواز بمانند، با حسگرهای مادون‌قرمز ویژه‌ای تجهیز شده‌اند که توانایی شناسایی هواپیماهای استتاری را بهتر از رادار دارند.
اگر این ادعاها درست باشد، نشان‌دهندهٔ یک نقطه ضعف بالقوه برای هواپیماهای استتاری مانند F-35 و F-22 آمریکایی است و نشان از یک جهش مهم در توانایی چین برای مقابله با این فناوری دارد.
CIOMP، یکی از بازیگران اصلی برنامه موشکی و فضایی چین، پس از تحلیل امضای‌های مادون‌قرمز از هواپیماهای مشابه در سناریوهای شبیه‌سازی‌شدهٔ جنگی بر فراز تایوان، این پهپاد را توسعه داده است.
گزارش شده است که تیم توانسته است تشخیص دهد که پوشش جذب‌کنندهٔ رادار و نمای بیرونی جت به طور متوسط به دمای ۲۸۱ درجه کلوین (۷٫۸۵ درجه سانتیگراد یا ۴۶ فارنهایت) را خنک کرده است. این امر به طور مؤثری آن را از روش‌های شناسایی سنتی مخفی نگه داشته است.
چین کشتی‌های هوایی جدید ضد استتار را رونمایی می‌کند
ت شعلهٔ موتور با این حال، به نزدیکی ۱۰۰۰ کلوین می‌رسد و تشعشعات مادون‌قرمز میانه تا سه برابر قوی‌تر از بدنهٔ هواپیما ساطع می‌کند. با استفاده از این اطلاعات، تیم تصمیم گرفت بر روی محدودهٔ طول‌موج ۲٫۸-۴٫۳ میکرومتر تمرکز کند (جایی که تداخل جوی حداقلی است) تا ببیند آیا می‌توانند از دور این شعله را شناسایی کنند.
تیم آشکارسازهای هیدرید-تلورید-کادمیم را به همراه تلسکوپ‌های با دیافراگم ۳۰۰ میلی‌متری توسعه داد تا این کار را انجام دهد. آن‌ها همچنین تصمیم گرفتند این آشکارسازها را روی کشتی‌های هوایی بدون سرنشین قرار دهند تا روشی برای شناسایی طولانی‌مدت و غیرفعال در ارتفاع ۱۲٫۴ مایلی (۲۰ کیلومتر) ارائه دهند.
مطالعه نشان داد که این استراتژی باید امکان شناسایی هواپیماهای استتاری از فاصله دور از جهت کنار یا پشت را فراهم کند. شناسایی از جلو به دلیل نمای حرارتی کاهش یافتهٔ هواپیما به حدود ۲۱۷٫۵ مایل (۳۵۰ کیلومتر) محدود بود.
تیم تحقیقاتی پیشنهاد کرد که استقرار مجموعه‌ای از این کشتی‌های هوایی می‌تواند به ارائه سیستم‌های هشدار اولیه در بخش‌های حیاتی از فضای هوایی چین کمک کند. گروه‌های بزرگ‌تری از کشتی‌های هوایی کوچک‌تر نیز می‌تواند برای ایجاد شبکه‌ای از پایش تداخل‌دار استفاده شود.
راه‌حل ارزان برای مشکل گران‌قیمت
“این سکوها در ارتفاع ۲۰ کیلو متری یا بالاتر برای ماه‌ها پرواز می‌کردند، فراتر از دسترس بیشتر موشک‌های سطح‌به‌هوا و جت‌های جنگی،” نویسنده ارشد تیان هائو از CIOMP نوشت.
این پهپادها که به هدف نزدیک‌تر از ماهواره‌ها و بالاتر از هواپیماهای هشدار اولیه و کنترلی (AWAC) هستند، در اصطلاح در یک «نقطه شیرین» عمل می‌کنند. تیم همچنین پیشنهاد داد که از دست دادن حدود ۵۰٪ تأثیر زیادی بر توانایی شبکه پایش برای ارائه هشدار اولیه ی و شناسایی کافی نخواهد داشت.
همچنین تیم اشاره کرد که این پهپادها بدون نقاط ضعف نیستند. آن‌ها بسیار آهسته هستند، قادرند حدود ۷۴ مایل در ساعت (۱۲۰ کیلومتر در ساعت) حرکت کنند و اندازهٔ ۱۵۰ متری عظیمشان نیز باعث می‌شود کمتر از خود استتاری برخوردار باشند. آن‌ها همچنین بسیار آسیب‌پذیر به رهگیرهای تخصصی هستند.
با این حال، اگر این ادعاها درست باشد، هزینه نسبتاً کم و سهولت ساخت پهپادهای سبک‌تر از هوا می‌تواند به طور چشمگیری شانس شناسایی هواپیماهای استتاری در پرواز را افزایش دهد. این امر عملیات هواپیماهای استتاری را پیچیده کرده و ممکن است آن‌ها را از استفاده در نزدیکی چنین مجموعه‌هایی از پهپادها منصرف کند.
