آب‌راه رومی نزدیک دورچستر طولانی‌تر از تخمین‌های قبلی: مطالعه
باستان‌شناسان دانشگاه بورنموث جزئیات جدیدی درباره آب‌راه رومی نزدیک دورچستر کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد این آب‌راه دو کیلومتر طولانی‌تر از آنچه پیش از این تصور می‌شد، است. این آب‌راه یکی از طولانی‌ترین و مطالعاتی‌ترین مسیرهای آبی رومی در کشور است که تا روستای ناتون بر روی رود فروم امتداد دارد.
این سازه، آب تازه را به دورنوواریا (دورچستر مدرن)، یک سکونت‌گاه رومی، می‌رساند که از حمام‌های عمومی، فواره‌ها و خانه‌های ثروتمند حمایت می‌کرد. پژوهشگران معتقدند که این کشف اهمیت مدیریت آب در زندگی رومیان را برجسته می‌کند.
یافته‌ها که در مجله بریتانیا منتشر شده‌اند، همچنین رشد دورنوواریا به عنوان یک سکونت‌گاه مهم رومی را روشن می‌کنند و اهمیت استراتژیک آن در دوران بریتانیای رومی را برجسته می‌کنند.
مسیر واقعی فاش شد
هری منلی از دپارتمان علوم زندگی و محیط‌زیستی دانشگاه بورنموث که همچنین رهبری این تحقیق را به‌عهده داشت، فاش کرد که باستان‌شناسان بیش از یک قرن است که به بررسی آب‌راه پرداخته‌اند. او گفت: «علی‌رغم بررسی‌های گسترده در دهه ۱۹۹۰، منبع آب آن و بخش‌های بالایی از مسیر آن به‌طور قطعی نقشه‌برداری نشده بودند تا به اکنون.» اضافه کرد .
مطالعات قبلی پیشنهاد دادند که آب‌راهی که به طول ۲۰ کیلومتر در دره فروم امتداد دارد، از دریاچه استپس باتم سرچشمه می‌گیرد. اما نتایج جدید تحقیقات و تحقیقات باستان‌شناسی پیشنهاد می‌کند که منبع آن بالاتر از جریان، نزدیک ناتون بوده است.
باستان‌شناسان تحقیقات خود را با تحلیل داده‌های لایدار عمومی برای ردیابی ارتفاع و ویژگی‌های زمین بالای استپس باتم آغاز کردند. داده‌های لایدار نشان داد که آب‌راه مسیری شمال‌تری را دنبال می‌کرده و خلاف تصورات قبلی درباره منبع آن است. آن‌ها این داده‌ها را با بررسی‌های ژئوفیزیکی دانشگاه بورنموث نزدیک ویلا فریمپتون در مسیر تازه شناسایی‌شده نزدیک نانری مید مقایسه کردند.
«آن بررسی ژئوفیزیکی نشانه‌هایی از یک کانال باریک که از شمال غرب به جنوب شرق می‌رفت نشان داد. این با یافته‌های من از داده‌های لایدار مطابقت داشت، بنابراین به نظر می‌رسید که مدارک محکم است که نشان می‌دهد آب‌راه از منطقه عبور می‌کرده است»، منلی اضافه کرد.
ساختار و اهمیت
همچنین، تیم تحقیقاتی از بررسی‌های رادار نفوذپذیر به زمین و حفاری‌های کوچک استفاده کردند و بقایای کانال چوبی آب‌راه را کشف کردند. آب‌راه با استفاده از یک کانال چوبی در لایه‌ای از خاک رس بر روی بستر سنگ گچ ساخته شده بود. این طراحی از نفوذ آب جلوگیری کرده و پایداری را تضمین می‌کرد.
کانال ۱.۰ متر عرض و ۰.۳۵ متر عمق داشت. با گذر زمان، چوب پوسیده باعث فروپاشی خاک سطحی به درون فضای کانال شد. ساختار بر روی یک تراس مصنوعی که در کناره دره بریده شده بود، برای ساخت و ساز یک سکوی هم‌تراز ایجاد شده بود. پایه تراس ۱.۸۰ متر عرض و ۰.۷۸ متر عمق در طرف بالایی داشت.
مطابق با منلی، تامین آب برای سازه‌ها و ساختمان‌های برجسته در شهر، علامتی از زندگی مدرن در آن زمان و نشانه‌ای از موقعیت شهر بود. «برای شهروندان دورچستر که این آب‌راه دائماً آب تازه برایشان تامین می‌کرد، یک موضوع افتخار مدنی بود. درک بیشتر درباره چگونگی ساخت و نگهداری آن و از کجا شروع می‌شد، جزئیات بیشتری به این جنبه حیاتی از زندگی رومی اضافه می‌کند» او اشاره کرد.
انجام بررسی‌های توپографی و ژئوفیزیکی در کناره‌های دره غرب نانری مید می‌تواند مسیر آب‌راه را روشن کند، طبق گفته بریتانیا . بررسی‌ها در چمن‌زارهای آبی در ناتون ممکن است به شناسایی دقیق منبع آب‌راه کمک کند.
