استفاده بیگانگان از ستاره‌های میزبان به عنوان 'فضاپیمای' خود؟
برای تصور یک تمدن بیگانه، باید حقیقتاً خارج از چارچوب فکر کنیم.
درک محیط اطرافمان می‌تواند ما را در تصور تکنولوژی‌های فرازمینی راهنمایی کند، اما ممکن است نیاز باشد فرضیاتمان درباره اینکه حیات هوشمند بیگانه چگونه می‌تواند باشد را بازنگری کنیم.
این به این دلیل است که آن حیات به طور کامل مستقل از زندگی ما توسعه یافته است. بسیاری از شرایطی که به تکامل حیات در زمین منجر شدند ممکن است در یک سیستم خورشیدی دورافتاده وجود نداشته باشند.
با توجه به این احتمالات بی‌پایان، دکتر کلمان ویدال، فیلسوفی از دانشگاه وریج در بروکسل، بلژیک، اخیراً یک فرضیه بسیار غیرمتعارف پیشنهاد کرده است.
ویدال معتقد است که یک گونه بیگانه هوشمند می‌تواند از ستاره میزبان خود به عنوان فضاپیما استفاده کند. علاوه بر این، ممکن است کل سیستم ستاره‌ای خود را به ستاره‌های دیگر منتقل کند. هدف چیست؟ 'خوردن' آن ستاره‌ها و برداشت کردن انرژی آن‌ها، ویدال در مصاحبه‌ای با Interesting Engineering توضیح داد.
پرسیدن سوالات بزرگ
آیا ما در جهان تنها هستیم؟ برای قرن‌ها، این سوال توسط فلاسفه مطرح شده است. اخیراً، جامعه علمی این سوال را به خود گرفته است. به عنوان مثال، تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا جهان‌های دورافتاده را برای نشانه‌هایی از زندگی بیگانه بررسی می‌کند. در همین حال، موسسه جستجوی حیات فرازمینی (SETI) برای جستجوی شواهد تمدن‌های تکنولوژیکی فراتر از زمین تأسیس شده است.
در وب‌سایت خود، ویدال اشاره می‌کند که دوست دارد 'سوالات بزرگ' را در نظر بگیرد. این در مقاله جدید او 'موتور ستاره‌ای عنکبوتی' مشخص است. در آن، او پیشنهاد می‌کند که تمدن‌های بیگانه می‌توانند ستاره میزبان خود را در سراسر جهان هدایت کنند. او همچنین چندین نشانه را پیشنهاد می‌کند که می‌توانیم به دنبال آن‌ها باشیم تا فرضیه او را ثابت کنیم.
در مقاله‌اش، ویدال پیشنهاد می‌کند که این تمدن‌های ستاره‌دار در حال حرکت، سیستم سیاره‌ای خود را به یک 'فضاپیما' تبدیل کنند. به نظریه، یک تمدن می‌تواند به عملکرد ادامه دهد. در عین حال، سیستم ستاره‌ای آن با سرعت‌های عظیم از طریق فضا به جلو می‌رود - ما در حال پرواز از طریق محیط بین‌ستاره‌ای با سرعت صدها هزار کیلومتر در ثانیه هستیم.
ویدال فرض می‌کند که یک تمدن بیگانه هوشمند ممکن است یاد گرفته باشد که چگونه مواد را از ستاره میزبان خود بیرون بیاندازد. با بیرون انداختن این مواد در جهتی خاص، این مواد نیروی پیشرانی ایجاد می‌کند. این باعث خواهد شد که ستاره و سیارات اطراف آن به جهتی خاص حرکت کنند.
«جوهر تولید نیروی پیشرانی، خارج کردن ماده در جهت مخالف حرکت مطلوب است»، ویدال به IE توضیح داد. این یک مفهوم ساده است که می‌تواند در کلاس درس یا در خیابان نشان داده شود: 'شما می‌توانید این قانون اساسی را که توسط نیوتن فرموله شده است با ایستادن بر روی یک اسکیت‌برد با یک بطری بزرگ آب امتحان کنید، و آن را به عقب پرتاب کنید: اسکیت‌برد به جلو حرکت خواهد کرد.'
آیا سیستم‌های ستاره‌ای دوگانه می‌توانند کلید باشند؟
ویدال تنها کسی نیست که پیشنهاد کرده است تمدن‌های فرازمینی ممکن است ستاره‌های خود را جابجا کنند. ستاره‌شناسان حدود ۱۰۰۰ ستاره موسوم به 'ستاره‌های سرعت فوق‌العاده بالا' را در سراسر کهکشان ما تخمین می‌زنند. با این حال، تلاش‌ها برای اتصال این ستاره‌ها به یک تمدن تکنولوژیک به نتیجه نرسیده است.
در مقاله‌اش، ویدال بر پتانسیل سیستم‌های ستاره‌ای دوگانه تمرکز کرده است. 'از آنجا که حدود نیمی از ستاره‌ها در کهکشان ما در سیستم‌های دوگانه هستند که در آن زندگی هم ممکن است توسعه یابد، ما یک مدل از یک موتور ستاره‌ای دوگانه را معرفی کردیم'، او در مقاله‌اش نوشت، که در سرور پیش‌چاپ arXiv منتشر شد.
'ایده یک موتور ستاره‌ای دوگانه در چند مرحله طی چند سال پیش آمد'، ویدال به IE توضیح داد. 'در ابتدا، وقتی شروع به مطالعه رفتار سیستم‌های دوگانه در جریان جذب کردم، فکر کردم که آن‌ها شبیه به یک متابولیسم به نظر می‌رسند: یک جسم کامپکت پلاسم '
