شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند جوامع پیشرفته بیگانه با بحران اقلیمی برای بقا دست و پنجه نرم می‌کنند
علیرغم دهه‌ها جستجو، راز اینکه چرا هنوز حیات فرازمینی پیدا نکرده‌ایم همچنان معمایی است. یک نظریه جدید پاسخی هشیارانه فراهم می‌کند: شاید تمدن‌های بیگانه تا حدی پیشرفت کرده‌اند که پیشرفت‌های فناوریشان به تغییرات اقلیمی فاجعه‌بار منجر شده و باعث انقراض خودشان شود.
دانشمندان شبیه‌سازی‌هایی انجام دادند تا ارزیابی کنند تمدن‌های فرازمینی چه مدت ممکن است دوام بیاورند اگر نرخ مصرف انرژی مشابه آنچه در زمین مشاهده شده، را حفظ کنند.
این فرضیه که در حال حاضر تحت بازبینی همتا قرار دارد، به بررسی امکان افت و خیز جوامع پیشرفته بیگانه می‌پردازد.
نتایج غیرخوشایند هستند. حتی اگر این تمدن‌ها تنها بر انرژی‌های تجدیدپذیر متکی باشند، تقاضای بی‌پایان آنها برای قدرت می‌تواند حرارتی کافی برای بی‌ثبات کردن سیاره‌هایشان ایجاد کند و آنها را در کمتر از ۱۰۰۰ سال غیرقابل سکونت کند.
فقط ۱۰۰۰ سال پیشرفت فناوری؟
احتمال نگران‌کننده از قانون دوم ترمودینامیک نشأت می‌گیرد، اصلی که قضاوت می‌کند سیستم‌های انرژی باید مقداری گرمای زائد آزاد کنند. ماناسوی لینگام، یکی از نویسندگان همکار این مطالعه توضیحی با استفاده از یک استعاره در مصاحبه‌ای با لایو ساینس مطرح کرد: تصور کنید وان حمامی با یک نشتی آهسته.
ابتدا، چکیدن آب به نظر بی‌ضرر می‌رسد، اما وقتی وان پر می‌شود، سرانجام طغیان کرده و کل خانه را سیل می‌زند.
در مقیاسی سیاره‌ای، این سناریو سرنوشت جامعه‌ای پیشرفته که استفاده بی‌مراقبت از انرژی، سیاره‌اش را به سطوح غیر قابل سکونت گرم می‌کند، را به تصویر می‌کشد.
به گفته پژوهشگران، این سرنوشت ممکن است برای هرتمدن، به هر میزان که فناوری‌هایشان پیشرفته شود، منتظر باشد. اگر مصرف انرژی به افزایش ادامه دهد، حرارت زائد انباشته‌شده می‌تواند سیاره‌ای را در کمتر از یک هزاره غیرقابل سکونت کند، یک چشم بر هم زدن در زمان کیهانی در مقایسه با میلیون‌ها سالی که برای زیست‌پذیر کردن سیاره‌ای مانند زمین طول می‌کشد.
مطالعه مشابهت‌هایی با استفاده زمین از انرژی از زمان انقلاب صنعتی را نشان می‌دهد. در سال ۲۰۲۳، مصرف انرژی انسانی به احتمالاً ۱۸۰,۰۰۰ تراوات ساعت رسیده‌است، تقریباً برابر با میزان کل انرژی خورشیدی که زمین دریافت می‌کند. پژوهشگران تأکید می‌کنند که کاهش مصرف انرژی از طریق منابع تجدیدپذیر و بهبود کارایی انرژی برای حفظ حیات در دراز مدت ضروری خواهد بود.
آیا می‌توانیم خود را نجات دهیم؟
آنها دو مسیر بالقوه برای تمدن‌ها را، چه انسانی و چه فرازمینی، معرفی می‌کنند. یک روش، متوقف کردن رشد و حفظ تعادل با ظرفیت انرژی سیاره است.
در عوض، تمدن‌ها می‌توانند فناوری‌هایی توسعه دهند که به آنها اجازه دهد تولید انرژی را به خارج از جهان منتقل کنند، و احتمالاً طول عمر آنها را به مدت یک میلیارد سال افزایش دهند.
مطالعه همچنین فرض می‌کند که برخی از گونه‌های فرازمینی ممکن است به تقاضای انرژی خود قبل از توسعه ارتباطات بین‌ستاره‌ای یا حتی کشف دیگر اشکال حیات هوشمند، بگریزند. این می‌تواند توضیح دهد که چرا نشانه‌هایی از حیات فرازمینی پیدا نکرده‌ایم - آنها ممکن است قبل از برقراری ارتباط با خودشان را نابود کرده باشند.
برای اخترزیست‌شناسان، این نظریه چالشی قابل توجه در جستجوی تمدن‌های بیگانه معرفی می‌کند. اگر گونه‌های پیشرفته فقط چیزی حدود ۱۰۰۰ سال قبل از گرمای بیش از حد سیاره‌شان زنده بمانند، احتمال کشف آنها در آن دوره زمانی محدود کم است.
با توجه به اینکه سیاره‌هایی مانند زمین صدها میلیون سال نیاز دارند تا زندگی را حمایت کنند، این لحظه گذرا از پیشرفت فناوری ممکن است تقریباً غیرممکن کند که دیگر اشکال حیات هوشمند را کشف کنیم.
با این حال، مطالعه همچنین آینده‌های جایگزین برای جوامع فناوری پیشرفته کلنگ می‌زند. به جای مواجه شدن با انقراض یا انتقال تولید انرژی به فضا، این تمدن‌ها می‌توانند رشد خود را تنظیم کرده و رویه‌های پایدارتری را اتخاذ کنند. با یادگیری زندگی درون محدودیت‌های محیطی خود، آنها می‌توانند تئورزیکی برای میلیاردها سال زنده بمانند، به گفته لینگام.
این مطالعه هنوز تحت بازبینی همتاست و در حال حاضر بر روی سرور arXiv است.
