صعود و سقوط هواپیمای Trimotor: نخستین و تنها هواپیمای فورد برای آمریکا

فورد بدون شک دوره‌ی خودرو را تعریف کرد و حمل و نقل جاده‌ای آمریکا را با مدل T شکل داد. اما آیا می‌دانستید که فورد همین کار را در هوانوردی تجاری با هواپیمای Trimotor انجام داد؟ و در فرآیند این کار، مبلغ ۱۰.۳ میلیون دلار سوزانده شد.

هواپیمای Trimotor که با سه موتور ۳۰۰ اسب بخاری Wright J6-9 نیرو می‌گرفت، تنها هواپیمای طراحی و تولید شده توسط دپارتمان کوتاه‌مدت هواپیمایی فورد بود. این هواپیمای تمام فلزی، نخستین هواپیمایی بود که به‌جای ارسال نامه‌ها، برای حمل مسافر تولید انبوه شد.

تاریخچه این هواپیما شامل انتقال رئیس‌جمهور فرانکلین دی. روزولت در طول کمپین ۱۹۳۲، حمل الم فارم اولی ، اولین گاوی که پرواز کرد، و استقامت در شرایط سخت آنتارکتیکا در اکتشاف ۱۹۲۹ ریچارد بیرد به قطب جنوب است.

بیایید ماجرای نوآوری، جاه‌طلبی و چالش‌های مهندسی را بررسی کنیم که در پشت صحنه زمانی که فورد با Trimotor وارد آسمان شد، باز می‌شود.

ورود جسورانه فورد به هوانوردی

در دهه ۱۹۲۰، آسمان پر از هواپیماهای چوبی بود که عمدتاً توسط خلبانان دلیر و جسور، نه ثروتمندان مسافر، پرواز می‌کرد. در این شرایط، ویلیام بوشنل استوت، مهندسی از مینه‌سوتا، تصمیم گرفت با ساختن اولین هواپیمای تمام فلزی چند موتوره در آمریکا، صنعت هوایی را متحول کند. استوت مهارت‌های فنی لازم برای این پروژه پیشگامانه را داشت، اما منابع مالی لازم برای تحقق بخشیدن به دیدگاهش را نداشت.

استوت با آغاز کمپینی برای جذب سرمایه، نخبگان صنعتی دیترویت را هدف قرار داد، که سرمایه‌گذاری در فرصت‌هایی به ارزش $۱,۰۰۰ برای هر کدام ارائه می‌شد. این کمپین توجه غول خودروسازی، هنری فورد، را به خود جلب کرد که علاقه فراوانی به خلاقیت‌های استوت نشان داد و خواست بیش از مبلغ تعیین شده مشارکت کند. اما استوت بر روی معیارهای مالی اولیه خود استوار بود.

در کتاب “The Saga of the Tin Goose” نوشته دیوید ای. وایس، تأکید شده که، پس از اینکه سرمایه‌گذاری‌اش خبرساز شد، هنری فورد ایده‌های خود را با مطبوعات به اشتراک گذاشت و گفت، “هوانوردی زمانی به بلوغ می‌رسد که هواپیماها به صورت تجاری توسعه یابند. و من روزهایی را در نظر دارم که آنها در هزاران ساخته شده و اثر بیشتری نسبت به خودروها در حذف سو تفاهمات بین مردم‌ها داشته باشند زیرا فاصله‌ها را کاهش می‌دهند. آنها می‌توانند برای صلح کار کنند زیرا زمانی که محبوب شوند، قدرت را به دست مردم خواهند داد و به سرعت با جنگ طلبان کوتاه خواهند کرد.”

در سال ۱۹۲۴، برای حمایت بیشتر از استوت و تلاش‌های او، فورد اولین فرودگاه مدرن، فرودگاه فورد در دیربرن، میشیگان ساخت و زمین‌های مجاور را برای استقرار کارخانه‌ای برای شرکت‌های هواپیمایی استوت متال ایرپلین در نظر گرفت. این سرمایه‌گذاری تعهد فورد به پتانسیل هوانوردی تجاری را نشان داد.

تا سال ۱۹۲۵، دیدگاه فورد با افتتاح سرویس حمل‌ونقل هوایی فورد شکل گرفت و آغازگر نخستین خطوط حمل بار هوایی شد. اولین پرواز بین دیربورن و شیکاگو با استفاده از هواپیمای تک موتوره 2-AT استوت، انجام شد و گامی مهم به سمت آینده‌ای بود که فورد برای هوانوردی تجاری در نظر داشت. این دوره پیشرفت زمینه‌ساز دوره جدیدی در صنعت هوانوردی بود.

تولد هواپیمای Trimotor فورد

در حرکتی مهم برای تثبیت موقعیت خود در هوانوردی، فورد در اواخر آن سال شرکت‌های هواپیمایی استوت متال ایرپلین را به طور کامل خریداری کرد و ادسل فورد را به عنوان رئیس دپارتمان تازه تاسیس هواپیمایی استوت متال ایرپلین فورد منصوب کرد. همزمان، ویلیام استوت به عنوان مدیر دپارتمان ادامه داد.

در آن زمان، دپارتمان در حال توسعه جانشین 2-AT، یک نمونه اولیه سه‌موتوره (3-AT) بود که کم‌قدرت بود و نمی‌توانست سریعتر از ۶۰ مایل در ساعت پرواز کند. خوشبختانه، آتش‌سوزی نمونه‌اولیه 3-AT و کل کارخانه استوت را از بین برد، و فرصتی برای بازبینی طراحی ضعیف Trimotor فراهم شد.

این مشکل راه را برای ایجاد هواپیمای Trimotor فورد، که به عنوان 4-AT نیز شناخته می‌شود، هموار کرد. این هواپیما به طور برجسته ویژگی‌های ساخت تمام فلزی استوت با پوشش خارجی مواج در بال‌ها و بدنه هواپیما را داشت که مانع هواشدگی را کاهش داده و استحکام ساختاری را افزایش می‌داد. با سه موتور حلقوی Wright J-4 به قدرت ۲۰۰ اسب بخار، دو موتور بر روی بال‌ها و یکی در دماغه، طراحی Trimotor به آن اجازه می‌داد تا حتی اگر یکی از موتورهایش خراب شود، به پرواز ادامه دهد. با ورود به بازار در سال ۱۹۲۶، Trimotor می‌توانست با سرعتی باورنکردنی از ۱۰۷ مایل در ساعت پرواز کند.

Trimotor به سرعت شهرتی برای قابلیت پرداخت، دوام و قابلیت اطمینان به دست آورد، به لطف طراحی قوی و ارتباط با فورد. به آن لقب “غاز آهنی” داده شد که یادآور “لیزی آهنی” مدل T بود. این شهرت به خصوص برای دولت فدرال جذاب بود، که اولین قرارداد پستی تجاری را به فورد اعطا کرد، و ارزش و پتانسیل هواپیما را به رسمیت شناخت.

چگونگی گسترش سفر هوایی ایالات متحده توسط Trimotor

قابلیت اطمینان و قابلیت‌های Trimotor فورد در سراسر توسعه پیدا کرده صنعت هوانوردی آمریکا تاثیری عمیق گذاشت، که سایر شرکت‌های حمل و نقل را به سرمایه‌گذاری در این هواپیما ترغیب کرد. در ۱۹۲۷، خطوط هوایی Pan American World Airways قراردادی برای ارسال پست هوایی بین Key West، فلوریدا و هاوانا، کوبا با استفاده از Trimotor به دست آورد. اینجاست که پذیرش گسترده Trimotor در هوانوردی تجاری آغاز شد.

ترانس‌کانتیننتال فوق سریع، با استفاده از شهرت هوانورد چارلز لیندبرگ، شبکه ملی پستی خود را با استفاده از Trimotor راه‌اندازی کردند. این شبکه بنیاد ادغامی با Western Air Express در ۱۹۳۰، که بعدها به عنوان TWA شناخته شد، قرار گرفت.

تقریباً هر حامل تاریخی ایالات متحده در طول دوره توسعه این هواپیما از Trimotor استفاده کرد، از جمله خطوط هوایی American Airlines، Eastern Air Lines و Northwest Airways. خطوط هوایی Delta استثناء قابل توجهی بود، زیرا هنوز به عنوان یک حامل سازمان یافته در طول سال‌های عملیاتی Trimotor نبود.

Varney Air Lines، پیش‌کر United Airlines ویلیام بوئینگ، تقریباً یک میلیون دلار سالانه از قراردادهای ارسال پست هوایی درآمد داشت. پشتیبانی غیرمستقیم دولتی از طریق این قراردادهای پستی در حفظ پروازهای مسافرتی در مراحل ابتدایی بسیار حائز اهمیت بود.

افت تریموتور فورد

مسیر تولید Trimotor فورد نشان‌دهنده‌ی یک صعود سریع و سپس یک سقوط تند در طول سال‌های نهایی آن بود. در ۱۹۲۷، تولید با ۱۵ هواپیما شروع شد، در ۱۹۲۹ به اوج خود با ۸۶ هواپیما رسید و تا سال ۱۹۳۲ به سه هواپیما سقوط کرد. سرانجام، تولید در سال ۱۹۳۳ پس از ساخت ۱۹۹ هواپیما متوقف شد. این افت به عوامل مختلفی از جمله چالش‌های اقتصادی، رقابتی و حقوقی نسبت داده شد.

فورد برایان در کتاب خود «فراتر از مدل T» اشاره کرد که تیم فروش فورد معتقد بودند که شکست کسب‌وکار عمدتاً به دلیل نپذیرفتن شرکت برای بهبود طراحی و عملکرد هواپیما بوده است. آنها به بهینه‌سازی هواپیما و نصب موتورهای قدرتمندتر برای دستیابی به سرعت‌های کروز بالاتر استدلال کردند که فورد انجام نداد. این دوره همچنین با رکود بزرگ مصادف بود، که به طور قابل توجهی بر بازار هواپیمایی اثر گذاشت.

مشکلات حقوقی نیز وضعیت را پیچیده‌تر کردند. فورد با ادعاهای نقض حق اختراع در اروپا از سوی طرح‌های هواپیمایی Junkers آلمان، که قبلاً از طرح پوسته موجدار مشابهی مانند طرح هواپیماهای Stout استفاده می‌کرد، روبرو شد. این ادعاها جلوی صادرات Trimotor به بازارهای اروپایی، محدودیت قابل توجهی در پتانسیل تجاری آن ایجاد کرد.

علاوه بر این، پیشرفت‌های فنی در هوانوردی Trimotor را تحت تاثیر قرار داد. ورود Boeing 247 در ۱۹۳۳، با طراحی دوسیلندره و سرعت کروز بالا به ۱۸۹ مایل در ساعت و McDonnell-Douglas DC-3 در ۱۹۳۶ که می‌توانست با سرعتی بالاتر از ۲۰۰ مایل در ساعت پرواز کند، به طور بارزی نشان داد که Trimotor فرسوده شده است. این هواپیماهای پیشرفته با بهبودهای طراحی‌هایی که داشتند، نسبت به Trimotor به صورت قابل توجهی بهتر به نظر می رسیدند.

سرانجام، فورد پس از تجربه‌ی خسارت‌های مالی قابل توجه تا به مبلغ ۱۰.۳ میلیون دلار در سراسر دپارتمان هواپیما، فرودگاه فورد و سرویس حمل‌ونقل هوایی فورد، در سال ۱۹۳۶ دپارتمان هواپیمایی استوت متال را بست. اگرچه Trimotor فورد در زمان ورود خود به خوبی به هوانوردی کمک کرد، سرعت بی‌وقفه پیشرفت صنعت به سرعت آن را از رده خارج کرد و نقطه پایانی بر تلاش فورد در تولید هواپیما ایجاد کرد.

امروزه، انجمن هواپیماهای تجربی (EAA) یکی از تنها چند نمونه‌های هواپیمای Trimotor فورد که قابل پروازند، می‌باشد. اکنون می‌توانید از طریق سایت آنها یک صندلی در تور EAA Ford Tri-Motor رزرو کنید.