فسیل کوچک، تاثیر بزرگ: پشت صحنه کشف کوچک‌ترین میمون بزرگ
میمون‌ها حدود ۲۵ میلیون سال پیش ظاهر شدند و به سرعت به طیف گسترده‌ای از گونه‌ها تبدیل شدند. اما با کاهش دماهای زمین و تبدیل جنگل‌های پُرپُشت به دشت‌ها و چمن‌زارها، بسیاری با واقعیت تلخی مواجه شدند که بسیاری از گونه‌ها را در طول تاریخ تعقیب کرده است: انقراض . این برای میمون‌های بزرگ نیز استثنایی نبود، که امروز شامل انسان‌ها، شامپانزه‌ها، گوریل‌ها، بونوبوها و اورانگوتان‌ها می‌شود.
یکی از مثال‌ها گونه‌ای است که به عنوان 'کینگ کونگ' میمون‌ها شناخته می‌شود— Gigantopithecus blacki —که بین ۲۹۵,۰۰۰ تا ۲۱۵,۰۰۰ سال پیش منقرض شد. نابودی آن سال‌ها ذهن پالئانتولوژیست‌ها را به خود مشغول کرد. هیچ‌کس نمی‌دانست چرا موجودی تقریباً ۱۰ فوت قد و وزن تقریباً دو برابر گوریلا این‌قدر زودتر از سایر گونه‌های ظاهراً ضعیف‌تر ناپدید می‌شود.
با کاهش منابع غذایی و کاهش تنوع رژیم غذایی‌اش، G. blacki کمتر متحرک شد و در جغرافیا محدودتر شد که به کاهش جمعیت آن منجر شد. « G. blacki متخصص نهایی بود، در مقایسه با تطبیق‌دهنده‌های چابک‌تر مانند اورانگوتان‌ها، و این در نهایت به نابودی آن انجامید»، می‌گوید پالئانتولوژیست و نویسنده همکار یینکی ژانگ، دکتری، از آکادمی علوم چین.
در کشفی کاملاً متفاوت، دانشمندان گونه‌ی دیگری از میمون‌های منقرض شده کشف کرده‌اند، که این بار کوچک‌ترین گونه شناخته شده است. یک همزمان ‘اودو’ (Danuvius guggenmosi), میمون تازه کشف شده— Buronius manfredschmidi —حدود ۱۲ میلیون سال پیش در همان محل فسیلی، موقعیت خاک رس Hammerschmiede در جنوب آلمان، زندگی می‌کرده است. این سایت اولین سایت در اروپا است که بیش از یک گونه میمون فسیلی دارد.
مطالعه‌ای که به نام ‘ Buronius manfredschmidi – یک هومینید کوچک جدید از اواخر اولیه میوسن از Hammerschmiede (باواریا، آلمان)،' در مجله دسترسی آزاد PLOS One منتشر شده، نشان می‌دهد که تنوع و اکولوژی میمون‌های اروپایی پیچیده‌تر از آنچه قبلاً تصور می‌شد، بوده است.
کشف
دیوید بگون، دکتری، انسان‌شناس از دانشگاه تورنتو و یکی از نویسندگان مطالعه، می‌گوید وقتی فسیل‌های manfredschimi یافت شد، فکر کردند که این یک پریمات ابتدایی مانند میمون است. «وقتی نمونه‌ها برای اولین بار کشف شدند، به طور موقت آن‌ها را به عنوان Anapithecus شناسایی کردند»، بگون به مهندسی جذاب (IE) در مصاحبه‌ای گفت. «مکان‌های کمی وجود دارد که در آن یک میمون بزرگ و Anapithecus همزمان رخ دهند، مانند رودابونیا در مجارستان برای مثال، بنابراین این برای ما بسیار جالب بود.»
پس از بررسی دقیق‌تر، پژوهشگران متوجه شدند که این فسیل‌ها از نظر آناتومیک با Anapithecus متفاوت هستند، که به معنای کشف گونه‌ای جدید بود. بگون اضافه می‌کند: «در ابتدا، ما گمان کردیم این کشف چه معنایی برای مشاهده ما دارد که در هامرشمیذه دو پریمات مختلف وجود دارد، اما به سرعت متوجه شدیم که این گونه جدید در مقیاس تکاملی به Danuvius نزدیک‌تر است و از این رو هم‌زیستی آن‌ها حتی بیشتر جذاب بود.»
پس از کشف اینکه فسیل‌ها، دو دندان و یک زانزکشت که دو سال پیش نزدیک به یافته
Danuvius
در رسوب 11.6 میلیون ساله دفینه‌گذاری شده بودند، از هیچ پریمات میوسن شناخته شده‌ای نبودند، محققان مجبور شدند نمونه‌ها را شناسایی کنند. بگون می‌گوید: «ما مقایسه‌هایی با تمامی میمون‌های فسیلی و زنده شناخته‌شده انجام دادیم و نتیجه گرفتیم که باید به یک گونه جدید از میمون بزرگ تعلق داشته باشند.
یکی از موارد بسیار مهم این بود، آیا ممکن است این یک
دانوویوس جانسنمی‌باشد که چندین بازبین و مفسر پیشنهاد کرده‌اند، اما این غیرممکن بود و واقعاً تعجب‌آور و بی‌اطلاع بود زیرا دندان‌های جوان یا شیر (دندان‌های افتاده) دارای آناتومی خاص و به راحتی تشخیص‌پذیر هستند که حتی به آناتومی دندان‌های
B.
نزدیک نمی‌شوند.»
پس از رد احتمال اینکه دندان‌ها دندان‌های شیری یا متعلق به هر پریمات شناخته‌شده‌ای باشند، محققان تحلیل‌های کمی انجام دادند که نشان داد که تاکسون جدید یک هومینید است. بگون می‌گوید: «این منحصربه‌فرد است. هامرشمیذه تنها محل فسیلی است که دو هومینید مختلف را تا پلیستوسن ، با پارانثروپوس و هومو ، در بر دارد.»
بورونیوس مانفردشمیدی چگونه بود؟
نام‌گذاری این گونه به یاد دنتیست مانفرد شمید که در دهه ۱۹۷۰ فسیل‌های ارزشمندی در گِل‌مکان دریافت، مانفردشمیدی چنان کوچک بود که فقط ۲۲ پوند وزن داشت. این تقریباً به اندازه یک سگ بیگل است و به‌طور قابل‌توجهی کوچکتر از هر یک از میمون‌های امروزی است. بوهْم می‌گوید:
