فسیل ۹۹ میلیون ساله گونه جدیدی از دایناسورها را که در تونل‌های زیرزمینی زندگی می‌کردند، نشان می‌دهد
میلیون‌ها سال پیش، دایناسورها بر زمین حکمرانی می‌کردند. اما همه آن‌ها غول‌های بالا زمین نبودند، برخی کوچک بودند و دوست داشتند وقت خود را در تونل‌های زیرزمینی بگذرانند.
پالئونتولوژیست‌های دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی و موزه علوم طبیعی کارولینای شمالی گونه جدیدی از دایناسورها را از تشکیل سنگی کوه سدار در یوتا کشف کرده‌اند.
این گونه جدید که با نام فونا هرزوگه شناخته می‌شود، 99 میلیون سال پیش در منطقه‌ای که اکنون یوتا است، زندگی می‌کرد. همراه با این فسیل، دانشمندان چندین بقایای دیگر از افراد مختلف متعلق به همین گونه را در این منطقه کشف کردند.
لینزی زانو، رئیس پالئونتولوژی موزه علوم طبیعی کارولینای شمالی گفت: “اسکلت‌های فونا در این منطقه بسیار بیشتر از آنچه که برای یک حیوان کوچک با استخوان‌های شکننده پیش بینی می‌کردیم، رایج است.”
زانو افزود: “بهترین توضیح برای اینکه چرا تعداد زیادی از آن‌ها را پیدا می‌کنیم و آن‌ها را در بسته‌های کوچک از چندین فرد بازیابی می‌کنیم این است که آن‌ها حداقل بخشی از زمان خود را زیرزمینی زندگی می‌کردند. اساساً، فونا کاری سخت را برای ما انجام داده است، با دفن خود در سراسر این منطقه.”
گیاهخوار به اندازه سگ
فسیل به خوبی حفظ شده همراه با ویژگی‌های آناتومیکی نشان می‌دهد که این دایناسورها احتمالاً بخشی از عمر خود را در تونل‌های زیرزمینی می‌گذراندند. این نوع زندگی نیمه زیرزمینی به عنوان زندگی نیمه حفاری شناخته می‌شود.
این گونه نیایی تسلسوروس است، جنسی از دایناسورهای به اندازه بز که در اواخر دوره کرتاسه در آمریکای شمالی ظاهر شدند.
بقایای فسیلی فونا نشان دهنده یک زندگی حفاری است. عضلات بازویی قوی، نقاط اتصالات عضلانی قوی روی لگن و پاها، لگن همجوشی برای ثبات در حال حفاری، و پاهای پشتی که به طور قابل توجهی بزرگتر از پاهای جلو بودند، همگی نشان می‌دهد که فونا برای زندگی زیر سطح به خوبی تجهیز شده بوده است.
بررسی نمونه نشان می‌دهد که فونا گیاهخواری به اندازه سگ بزرگ، اما ساده‌تر در ظاهر نسبت به خویشاوندان شاخدار و زره پوش خود بوده است.
این گونه جدید توصیف شده، خویشاوند دور دیگری از دایناسوری است که نیز به طور جزئی زیرزمینی زندگی می‌کرد. نام آن ویللو (تسلسوروس نگلکتوس) بود و این دایناسور نیز توسط محققان کارولینای شمالی به دست آمد.
بقایای به خوبی حفظ شده
برخلاف دایناسورهای بزرگتر که احتمال فسیل شدن استخوان‌های آن‌ها بالاتر است، اسکلت‌های کامل فونا نشان می‌دهد که آن‌ها به احتمال زیاد زیرزمین و در تونل‌های خود مرده و دفن شده‌اند.
حاوی آویوه اونتاوی، دانشجوی دکترا دانشگاه ایالتی NC توضیح داد: “بایاس در رکورد فسیلی به سمت حیوانات بزرگتر است، عمدتاً به این دلیل که در محیط‌های سیلابی مانند موسنتوچیت، استخوان‌های کوچک روی سطح اغلب پراکنده می‌شوند، پوسیده می‌شوند، یا قبل از دفن و فسیل شدن توسط جانوران دیگر بلعیده می‌شوند.”
آوراهامی گفت:
