کشف پستانداری منقرض شده به شکل فُک که در زمان‌های پیش از تاریخ طعمه‌های خود را می‌مکید
شواهد فُسیلی منجر به شناسایی یک پستاندار پیش‌تاریخی جدید با شباهت‌هایی به فُک‌های مدرن شده است.
این فُسیل که مربوط به 1.7 تا 2.2 میلیون سال پیش است، در لایه‌های پلیستوسن تحتانی شمال اقیانوس اطلس کشف شده است.
تیمی از دیرینه‌شناسان به رهبری ماتیو بواسیل از دانشگاه تسوکوبا (ژاپن) کشف کرده‌اند که این فُسیل به گونه‌ای ناشناخته متعلق است.
گونه جدید فُسیلی کشف‌شده Ontocetus posti نام‌گذاری شده است. به‌طور جالبی، این گونه جدید شباهت‌های تغذیه‌ای با فُک‌های مدرن (Odobenus rosmarus) دارد.
بواسیل به Interesting Engineering گفت: «Ontocetus به‌عنوان نزدیکان فُک مدرن شناسایی شده است و فُک مدرن از تکنیک تغذیه با مکیدن استفاده می‌کند.»
بواسیل افزود: «تاریخ تکاملی فُک‌ها تحت تأثیر تخصص آن‌ها در تغذیه با مکیدن شکل گرفته است.»
تکنیک تغذیه با مکیدن
فُک به روش تغذیه‌ای تخصصی دست یافته که به او اجازۀ استخراج مؤثر غذا از طعمه‌های سخت‌پوسته را می‌دهد.
Ontocetus چهار دندان پس از نیش، یک دندان نیش پایینی بزرگ‌تر، و فک جوش‌خورده کوتاه‌تری داشت که به‌طور چشمگیری شبیه به بستگان امروزی‌اش بود.
این ویژگی‌ها نشان می‌دهد که Ontocetus posti مکنده‌ای بود، اما کمتر از فُک‌های مدرن تخصصی شده بود.
بواسیل توضیح داد: «فُک مدرن از لب‌های خود برای گرفتن صدف‌ها استفاده می‌کند و زبانش را مانند پیستون برای استخراج گوشت از صدف به کار می‌برد و آن را می‌مکد. دائره کام فُک برای تسهیل فشار و مقدار آب در حفره دهانش منحنی است. این که فک فُک مدرن جوش‌خورده و دندان‌های کاهش‌یافته دارد به او اجازه می‌دهد تا نیروهای کششی و فشاری را که حفره دهان - و در نتیجه جمجمه و فک - در طول تغذیه با مکیدن تجربه می‌کند، به حداقل برساند.»
سبک‌های تغذیه مشابه در Ontocetus و فُک‌های امروزی نشان‌دهندۀ تکامل همگرا است.
انقراض گونه به دلیل سرمایش جهانی
بر اساس بیانیه مطبوعاتی، فسیل‌های این گونه جدید در نورویچ، انگلستان و آنتورپ، بلژیک کشف شده است.
ابتدا این فسیل‌ها به عنوان متعلق به گونه فُک منقرض شده دیگری، Ontocetus emmonsi ، شناسایی شدند. با این حال، بازرسی دقیق فک‌ها نشان داد که آن‌ها به گونه جدیدی تعلق دارند.
جنس Ontocetus در دوره میو-پلیوسن از اقیانوس آرام به اقیانوس اطلس سفر کرد. Ontocetus سفری حماسی از طریق آبراه آمریکای مرکزی آغاز کرد تا اقیانوس اطلس را فتح کند.
بواسیل توضیح داد: « Ontocetus posti احتمالاً محدود به حوضه دریای شمال بوده است. Ontocetus (و Ontocetus emmonsi ) حدود 5.3 میلیون سال پیش از اقیانوس آرام غربی (ساحل ژاپن) مهاجرت کردند و به زودی پس از آن از طریق آبراه آمریکای مرکزی به شمال اقیانوس اطلس رسیدند. پس از استقرار در امتداد ساحل شرقی ایالات متحده، آن‌ها در اواخر پلیوسن به سمت دریای شمال و مراکش مهاجرت کردند، که به احتمال زیاد توسط چرخه‌های متوالی یخچالی-میان‌یخچالی تعیین می‌شد.»
Ontocetus با موانع بزرگی روبرو شد زمانی که چرخه‌های یخچالی شدت گرفتند، یخ‌های قطبی افزایش یافتند و توزیع صدف‌ها در نتیجه سرمایش جهانی تغییر کرد. این منجر به انقراض این گونه شد.
ظهور فُک‌های مدرن را می‌توان به این دوران پرتلاطم مرتبط دانست. با ناپدید شدن Ontocetus، فُک‌ها به دلیل تطابق بیشتری با دماهای سردتر رشد کرده و متنوع شدند.
این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه تغییرات محیطی تکامل فُک‌ها و بقای پستانداران دریایی را تحت تأثیر قرار داده است.
بواسیل نتیجه‌گیری کرد: «نکته جالب در مورد فُک‌ها (که شامل Ontocetus posti هم می‌شود) این است که آن‌ها یکی از گروه‌های پستانداران دریایی (همراه با نهنگ‌ها) هستند که می‌توانند به ما درباره تغییرات آب و هوایی گذشته بگویند.»
با اینکه نسل امروزی فُک به یک گونه کاهش یافته است، نسل فُک‌ها در گذشته به طرز چشمگیری متنوع بوده و مناطق گسترده‌ای را برای میلیون‌ها سال اشغال کرده‌اند. حساسیت آن‌ها به تغییرات آب و هوایی آن‌ها را به شاخص‌های ارزشمند شرایط محیطی گذشته تبدیل می‌کند.
این یافته‌ها در مجله PeerJ Life & Environment گزارش شده است.
