تکنولوژی
ابزارهای جادویی: پهپادها امنانه خرس‌های گریزلی را دور می‌کنند تا از تعارض انسان و حیوان بکاهند
این مطالعه نشان می‌دهد که استفاده از پهپادها برای دور کردن خرس‌های گریزلی می‌تواند روشی امن‌تر و موثرتر برای مدیریت جمعیت خرس‌ها باشد. در مناطقی که محل زندگی انسان‌ها با زیستگاه خرس‌ها هم‌پوشانی دارد، این روش می‌تواند موثر باشد. به جای استفاده از روش‌های سنتی مانند سگ‌های خرس یا تفنگ‌های بدون کشنده، پهپادها به‌طور موفقت‌آمیز به عنوان ابزاری برای کاهش تعارض بین انسان و خرس استفاده شده‌اند.
به منظور کاهش درگیری‌های انسانی با حیات وحش و به‌ویژه خرس‌های گریزلی، کارشناسان پیشنهاد استفاده از پهپادهای کنترل از راه دور برای ترساندن حیوانات بدون آسیب به آنها کرده‌اند. مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که چگونه این روش می‌تواند روشی امن‌تر و موثرتر برای مدیریت جمعیت خرس‌ها باشد، به ویژه در مناطقی که محل زندگی انسان‌ها با زیستگاه خرس‌ها هم‌پوشانی دارد. خرس‌های گریزلی که به نام خرس‌های قهوه‌ای نیز شناخته می‌شوند، گوشتخواران قدرتمندی هستند که می‌توانند تا ۷۵۱ کیلوگرم وزن داشته باشند و پنجه‌های آنها تا ۱۵ سانتی‌متر طول دارند. نیروی گاز گرفتن آنها به اندازه‌ای است که می‌تواند استخوان‌ها را له کند و می‌توانند طعمه‌هایی به بزرگی گاومیش بالغ شکار کنند. این خرس‌ها عمدتا همه‌چیزخوار هستند و طیفی از غذاها را مصرف می‌کنند، اما اغلب به دنبال همان منابعی هستند که انسان‌ها استفاده می‌کنند، که احتمال بروز تعارض را ایجاد می‌کند. در ایالات متحده، خرس‌های قهوه‌ای از دهه ۱۹۷۰ گونه‌های حفاظت شده‌ای بوده‌اند که این امر به رشد و توسعه جمعیت آنها در مناطق سابقا کشاورزی و مسکونی انجامیده است. بازگشت خرس گریزلی به دشت‌های بزرگ به عنوان یک موفقیت در تلاش‌های حفاظتی دیده می‌شود، اما همچنین منجر به افزایش درگیری با انسان‌ها، به ویژه کشاورزان و دامداران نگران دام‌هایشان شده است. در سال ۲۰۱۷، سازمان حیات وحش و پارک‌های مونتانا، به همراه خدمات ماهیگیری و حیات وحش ایالات متحده، یک مدیر خرس مخصوصاً برای دشت‌های بزرگ منصوب کردند تا به نگرانی‌های ساکنان محلی پاسخ دهند. جلسات عمومی نشان داد که مردم نمی‌خواهند خرس‌ها نزدیک خانه‌هایشان یا دارایی‌هایشان را تخریب کنند. در پاسخ به این موضوع، مدیران حیات وحش شروع به استفاده از تکنیک‌های 'مزاحمت' کردند - تعقیب کردن خرس‌ها از مناطق مسکونی یا جلوگیری از آسیب به دام‌ها. در ابتدا، تلاش‌های مزاحمت با استفاده از ابزارهای ابتدایی مانند کامیون‌ها، تفنگ‌ها با مواد غیر کشنده و حتی سگ‌های خرس انجام می‌شد. اما با روی آوردن به روش‌های فناوری، پهپادها معرفی شدند. همراه با پهپاد، مدیران حیات وحش راهی بسیار کارآمدتر برای دور کردن خرس‌ها یافتند. پهپاد می‌توانست به راحتی از موانعی مانند حصارها یا کانال‌ها عبور کند و می‌توانست با کمک دوربین‌های حرارتی در شب کار کند. این فناوری به مدیران امکان می‌داد که خرس‌ها را از فاصله دور شناسایی کنند و آنها را از مناطقی که ممکن است تهدیدی برای ایمنی انسان یا دام‌ها ایجاد کنند، دور کنند. پهپاد به سرعت به ابزاری با ارزش در مدیریت تعارض بین انسان و خرس تبدیل شد. این روش بسیار موثرتر از سگ‌های خرس بود که اغلب در شناسایی خرس‌ها دچار مشکل می‌شدند یا حیوانات کوچکتر را تعقیب می‌کردند. با پهپادها، مدیران می‌توانستند خرس‌ها را با ایمنی و دقت از جوامع دور کنند، بدون اینکه به حیوانات آسیبی برسانند. با گذشت زمان، تلاش‌های مزاحمت نتایج نشان داد. خرس‌های بزرگتر به مزاحمت کمتری نیاز داشتند. علاوه بر این، تعداد رویدادهای مزاحمت هر سال کاهش یافت. این نشان می‌دهد که خرس‌ها یاد می‌گیرند از مناطقی که انسان‌ها هستند دور بمانند. این "شرطی سازی بیزاری" در کاهش احتمال درگیری‌های آینده حیاتی بود. با کمترین برخورد میان خرس‌ها و انسان‌ها، احتمال بروز مشکلات برای خرس‌ها به طور قابل توجهی کاهش یافت. این مطالعه در ژورنال Frontiers in Conservation Science منتشر شد.
