بازگشت زیردریایی‌های نیروی دریایی آمریکا به تسلیح مجدد با موشک‌های کروز هسته‌ای پس از ۳ دهه
در یک توسعه غیرمنتظره، نیروی دریایی آمریکا درخواست اطلاعات (RFI) درباره توسعه موشک کروز هسته‌ای پرتاب‌شونده از دریا (SLCM-N) را منتشر کرده است.
ابتکار به منظور ایجاد یک سیستم موشکی کروز مدولار و مقاوم به منظور ارائه پاسخ متناسب و در عین حال اطمینان از آسیب‌پذیری اهداف اساسی دشمن می‌باشد.
هدف این است که یک سیستم عملیاتی تا سال مالی ۲۰۳۴ مستقر شود، با پیش‌بینی انجام آزمایش‌های نمونه‌های اولیه در سه سال آینده.
موشک کروز هسته‌ای پرتاب‌شونده از دریا
SLCM-N از زیردریایی‌های حمله‌ای کلاس ویرجینیا پرتاب خواهد شد و بر اساس مفهوم "موشک تمامی اجزا" (AUR) طراحی شده است.
این شامل یک بوستر قابل استفاده مجدد، یک موشک کروز با قابلیت هسته‌ای و یک کانتینر پرتاب است که امکان پرتاب زیرآبی از لوله‌های بارگذاری ویرجینیا (VPT) یا ماژول‌های بارگذاری ویرجینیا (VPM) را فراهم می‌کند.
علاوه بر این، نیروی دریایی به دنبال موشک‌هایی تا حد امکان مدولار است که شامل نرم‌افزار و سخت‌افزار هستند، تا اطمینان حاصل شود که تغییرات در بدنه موشک یا سیستم‌های تاکتیکی مشترک نیازی به تغییر در واسط‌های بار هسته‌ای یا اویونیک مربوط به مأموریت هسته‌ای ندارد.
"رویکرد سیستم باز به منظور تسهیل ارتقاءهای فنی آینده یا بهبودهای فناوری در طول عمر برنامه SLCM-N اتخاذ می‌شود," درخواست نیروی دریایی نشان می‌دهد.
آمریکا در اواسط دهه ۱۹۸۰ موشک‌های کروز پرتاب‌شونده از دریا با تسلیحات هسته‌ای را با استقرار TLAM-N، یک نوع هسته‌ای از موشک کروز حمله به زمین تاماهاوک، معرفی کرد.
این موشک‌ها که بردی حدود ۲۵۰۰ کیلومتر (حدود ۱۵۵۰ مایل) داشتند، هم بر روی سطوح و هم زیردریایی‌های حمله‌ای مستقر شدند.
پس از ۳ دهه
در سال ۱۹۹۱، رئیس‌جمهور جورج اچ دبلیو بوش اعلام کرد که تمامی سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی دریایی بازنشسته خواهند شد که نتیجه آن حذف موشک‌های TLAM-N تا اواسط ۱۹۹۲ بود.
نیروی دریایی گزینه بازاستقرار آنها بر روی زیردریایی‌های حمله‌ای را حفظ کرد. با این حال، در سال ۲۰۱۰، دولت اوباما پیشنهاد کرد که سیستم TLAM-N کنار گذاشته شود، با این استدلال که در مقابل قابلیت‌های هسته‌ای موجود زائد است. این بازنشستگی در سال ۲۰۱۳ به پایان رسید.
بازنگری وضع هسته‌ای ۲۰۱۸ (NPR) تحت دولت ترامپ، توسعه یک موشک کروز جدید پرتاب‌شونده از دریا با تسلیحات هسته‌ای، که اکنون به عنوان SLCM-N شناخته می‌شود، را توصیه کرد.
این ابتکار به منظور ایجاد یک "حضور منطقه‌ای غیر استراتژیک" و برآوردن نیاز به "گزینه‌های انعطاف‌پذیر و کم شدت" در داخل زرادخانه هسته‌ای آمریکا می‌باشد.
SLCM-N برای بهبود بازدارندگی در مقابل تهدیدات منطقه‌ای و ایجاد اطمینان برای متحدین آمریکا طراحی شده بود.
تخصیص بودجه
در پیشنهاد بودجه سال مالی ۲۰۲۲، دولت بایدن بودجه‌ای برای تحقیق و توسعه SLCM-N اختصاص داد.
با این حال، NPR 2022 پیشنهاد کنار گذاشتن برنامه را مطرح کرد، با اعلام اینکه قابلیت‌های فعلی برای برآورده ساختن الزامات بازدارندگی کافی هستند.
علیرغم این موضوع، کنگره همچنان بودجه برنامه SLCM-N و کلاهک مرتبط با آن را تأمین کرد. قانون مجوز دفاع ملی سال مالی ۲۰۲۴ قوه اجرایی را ملزم به اطمینان حاصل کردن از قابلیت عملیاتی اولیه SLCM-N کرد. به دنبال این امر، دولت اقدامات لازم برای اجرای برنامه را آغاز کرده است.
حامیان SLCM-N بر این باورند که این موشک گزینه‌ای هسته‌ای قابل انعطاف و زنده‌مان برای استقرار در مناطق مختلف ایجاد می‌کند بدون نیاز به استقرار تسلیحات هسته‌ای در قلمرو متحدان.
SLCM-N نقش حیاتی به عنوان یک بازدارنده هسته‌ای مبتنی بر دریا زیر سطح استراتژیک در پله تشدید هسته‌ای ایفا خواهد کرد، تأکید می‌شود که فرمانده کل قوا باید به چنین گزینه‌هایی دسترسی داشته باشد.
مشابه نسخه‌ی سابق آن، یعنی TLAM-N نیروی دریایی که بازنشسته شد، SLCM-N به عنوان یک سلاح هسته‌ای با شدت پایین تصور می‌شود که از زیردریایی‌ها پرتاب می‌شود و بعد جدیدی به بخش دریایی از سه‌گانه هسته‌ای ایالات متحده اضافه می‌کند، به ایالات متحده اجازه می‌دهد به یک حمله هسته‌ای محدود توسط دشمن به طور متناسب پاسخ دهد.
