زندگی با دایناسورها: پستانداران ژوراسیک به آرامی رشد کرده و از عمر طولانی لذت می‌بردند
تحلیلگران اخیراً فاش کرده‌اند که پستاندارانی که در کنار دایناسورها زندگی می‌کردند احتمالاً به‌آرامی رشد می‌کردند اما طول عمر بیشتری نسبت به امروز داشتند. محققان این نظر را هنگام مطالعه فسیل‌هایی که در جزیره اسکای کشف شده‌اند، بیان کردند.
آنها پس از تجزیه و تحلیل فسیل‌های یک بالغ و یک کم‌سن Krusatodon kirtlingtonensis به این نتایج رسیدند. این پستاندار به اندازه موش بود و حدود 166 میلیون سال پیش زندگی می‌کرد.
تحلیل اشعه ایکس جزئیات عمر و رشد پستانداران باستانی را فاش می‌کند
تحلیلگران از فناوری اشعه ایکس برای اسکن نمونه‌ها استفاده کردند و سپس حلقه‌های رشد در دندان‌های گونه را بررسی کردند. آنها تعیین کردند که پستاندار جوان بین هفت ماه تا دو سالگی مرده، در حالی که پستاندار بالغ در سن هفت سالگی مرده است.
دکتر السا پانچیرویلی، نویسنده اصلی تحقیق از موزه‌های ملی اسکاتلند، درباره تحقیق صحبت کرد و به این موضوع پرداخت که چرا پستانداران این‌قدر موفق شده‌اند.
او به گاردین گفت:«پستانداران دارای بزرگترین محدوده اندازه بدنی هستند. آنها در بیشترین زیستگاه‌ها زندگی می‌کنند. آنها گسترده‌ترین محدوده اکولوژی‌ها را دارند. بنابراین همه می‌پرسند چرا؟ برای درک این موضوع ما باید بفهمیم که زیست‌شناسی منحصر به فرد آنها از کجا آمده است. بنابراین این قطعه‌ای از این پازل است.»
بر اساس نظرات تیم، فسیل‌ها اطلاعات زیادی در مورد آناتومی موجود ارائه می‌دهند و نوری را بر سرعت رشد و بلوغ آن می‌افکنند.
پانچیرویلی افزود که بیشتر پستانداران اولیه شبیه موش بودند و بسیار طولانی عمر می‌کردند.
تجزیه و تحلیل فسیل‌ها بینش‌هایی در مورد رشد و از شیر گرفتن پستانداران باستانی ارائه می‌دهد
تیم تحقیقاتی همچنین در مورد توده‌های بدنی پستاندار بالغ و جوان بحث کردند و تجزیه و تحلیلی از دندان‌های آنها انجام دادند. مطالعات آنها نشان می‌دهد که پستاندار جوان احتمالاً در حال به دست آوردن دندان‌های بالغ خود بوده و ممکن است هنگام مرگ در حال از شیر گرفته شدن بوده باشد.
این موضوع به گفته محققین نشان می‌دهد که این پستانداران در سنین بسیار پایین از شیر گرفته می‌شدند. این نشان می‌دهد که با وجود رشد آهسته، آنها در سن مشابهی با پستانداران بزرگ‌تر، مانند صاریغ دم‌برس یا ماکاک بربری، از شیر گرفته می‌شدند.
پانچیرویلی گفت: «ما می‌دانیم که همه پستانداران امروز دارای این رشد سریع جوانی و رشد تعیین‌شده هستند و این احتمالاً بخشی از دلیل موفقیت آنهاست، اما باید بفهمیم که این چگونه رخ داده است. و سپس، البته، وقتی بدانیم چطور ممکن است بتوانیم شروع به پاسخ دادن به چرایش کنیم.»
دکتر استیگ والش، متصدی ارشد زیست‌شناسی مهره‌داران در موزه‌های ملی اسکاتلند و هم‌نویسنده مطالعه گفت که این فسیل‌ها شگفت‌انگیز هستند، به‌ویژه در پرتو یافته‌های سال‌های اخیر در اسکای.
والش گفت: «فسیل‌های پستانداران از این دوره سنی در سراسر جهان به طور استثنایی نادر هستند و بیشتر آنها تنها دندان‌های تکی هستند که با الک کردن رسوبات پیدا شده‌اند. پیدا کردن دو اسکلت فسیلی نادر از یک گونه در مراحل رشد متفاوت درک ما از زندگی‌های اولین پستانداران را بازنویسی کرده است.»
او نتیجه‌گیری کرد: «ما خوشحالیم که هر دوی آنها اکنون بخشی از مجموعه ملی اسکاتلند هستند، بخشی مهمی از رکورد فسیلی جهانی، و برای نسل‌های آینده محققین حفظ خواهند شد.»
