سوزن‌های استخوانی ۱۳,۰۰۰ ساله کشف شده در وایومینگ برای ساخت لباس استفاده می‌شدند
باستان‌شناسان در وایومینگ سوزن‌های چشمی ۱۳,۰۰۰ سالهای را در یک محل پیشاتاریخی یافتند که برای ساخت پوشاک استفاده می‌شدند و این کشف به عنوان یک اولین مهم و پیچیده محسوب می‌شود.
در لاپرله نزدیک داگلاس، وایومینگ، اسپنسر پلتون و تیمی از باستان‌شناسان منطقه‌ای را مورد بررسی قرار دادند که یک ماموت کلمبیایی در آنجا کشته یا شکار شده بود.
با این حال، سوزن‌های تیز غافلگیرانه‌ای که شامل سوراخ برای نخ بودند نشان دادند که انسان‌های اولیه از بازی شکار برای کارهای بسیار بیشتری جز غذا استفاده می‌کردند.
تعجب‌آور نیست که انسان‌های پلیولیتیک کل حیوان را برای مواردی بیشتر از تامین غذا مصرف می‌کردند، زیرا شرایط سخت لباس‌های گرم را ضروری می‌کرد، اما ۳۲ سوزن پیدا شده که از استخوان ساخته شده‌اند همچنان نشان از پیچیدگی و دقت در صنایع دستی اجداد انسانی ما داشتند.
علاوه بر این، آن‌ها نقطه تلاقی جذاب بین پوشاک و نوآوری را مشخص می‌کنند که به انسان‌های اولیه امکان مهاجرت به مناطق سردتر و حتی بقا در آن‌ها را داد، اما تا به حال هیچ تحلیلی روی این نوع ابزارها انجام نشده بود.
در یک مطالعه جدید، محققان دانشگاه ایالتی وایومینگ اولین شناسایی گونه‌ها و عناصر مورد استفاده برای تولید سوزن‌های استخوانی پلیولیتیک و همچنین قدیمی‌ترین مهره شناخته‌شده در آمریکا را گزارش کردند.
تولید لباس‌های متناسب پلیولیتیک به انسان‌های اولیه برای مهاجرت کمک کرد
بین سالهای ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۲، محققان دانشگاه ایالتی وایومینگ ۳۲ سوزن استخوانی و تنها یک مهره از مکان ماموت لاپرله یافتند تا بیشتر بررسی کنند. به هر حال، تولید لباس در جایی که حیوان قرار دارد آسان‌تر است تا این‌که بدن آن را بکشانید.
با استفاده از زواخرکیولوژی با طیف‌سنجی جرمی (ZooMS) و اسکن میکرو-CT، آن‌ها ترکیب شیمیایی استخوان را تجزیه و تحلیل کردند، طبق یک بیانیه مطبوعاتی اخیر.
با مقایسه پپتیدها، آن‌ها دامنه شگفت‌انگیزی از حیواناتی را که استخوان‌های آن‌ها برای ساخت سوزن‌ها استفاده شده بود تعیین کردند: روباه قرمز، بوب‌کت، شیر کوهی، لینکس، چیتای آمریکایی و خرگوش.
در ارائه شواهد برای تولید لباس‌های متناسب، محققان یک نوآوری مهم را برجسته می‌سازند، زیرا لباس‌هایی که نزدیک به پوست می‌چسبند گرما را بهتر از لباس‌های پوشیده‌شده با درزهای دوخته به دام می‌اندازند.
اگرچه باقی‌مانده‌های فیزیکی لباس‌های پلیولیتیک کم است، اما "سوزن‌های استخوانی" به‌عنوان یک پدیده باستان‌شناسی شناخته‌شده در تحقیقات آمریکای شمالی، توسط نویسندگان مطالعه توضیح داده شده است.
بسیار قابل توجه است که این قدم تکاملی در لباس "قسمتی از پراکندگی انسان‌های مدرن به عرض‌های شمالی را امکان‌پذیر ساخت و در نهایت کولونیزاسیون آمریکا را میسر کرد."
"با این حال، علیرغم اهمیت سوزن‌های استخوانی برای توضیح پراکندگی انسانی مدرن جهانی،" آن‌ها در یک بیانیه مطبوعاتی ادامه می‌دهند، "باستان‌شناسان هرگز مواد استفاده شده برای تولید آن‌ها را شناسایی نکرده‌اند و این امر باعث محدود شدن درک این نوآوری فرهنگی مهم شده است."
"نتایج ما شواهد محکمی برای تولید لباس‌های متناسب با استفاده از سوزن‌های استخوانی و پوست حیوانات خزدار ارائه می‌دهد."
استخوان‌های حیوانات در سایت‌های پیشاتاریخی معنای جدیدی پیدا کرده‌اند
سوزن‌های استخوانی در اوراسیا حدوداً از ۴۰,۰۰۰ سال قبل پیدایش یافته و در سایت‌های پالئوایندیان آمریکای شمالی بین ۱۲,۰۰۰ تا ۱۳,۰۰۰ سال قبل دیده شده‌اند.
"استخوان‌های حیوانات خزدار به عنوان معیاری غیرمستقیم برای تولید لباس‌های متناسب توجه کمتری دریافت کرده‌اند."
برخی از حیوانات پوست‌هایی با موهای فشرده دارند که یک لایه هوا را نزدیک به سطح پوست به دام می‌اندازند. شکار آن‌ها به شیوه کلاسیک دشوار است، بنابراین ظاهر آن‌ها در "مجموعه‌های باستان‌شناسی" به طور سختی قابل توضیح است.
سوزن‌های استخوانی "شواهد قاطعی ارائه می‌دهند که نشان می‌دهند نخستین آمریکایی‌ها به طور مرتب بازی شکار انجام می‌دادند." آن‌ها به خاطر پوست این حیوانات مشکل‌تر به شکار می‌پرداختند.
"نتایج ما یادآوری خوبی است که شکارچیان از محصولات حیوانی برای مزایای وسیعی دیگر به‌جز تغذیه استفاده می‌کنند و حضور ساده استخوان‌های حیوانات در یک سایت باستان‌شناسی نباید نشانه‌دهنده رژیم غذایی باشد." نویسندگان مطالعه نتیجه‌گیری کرده‌اند.
