ناسا ابزار پلاسما را در فاصله ۱۲ میلیارد مایلی قربانی می‌کند تا کمک بیشتری به وویجر ۲ داشته باشد

چهل و هفت سال پیش، وویجر ۲ به سفری آغاز کرد که به درک ما از کیهان گسترش بخشیده است.

وویجر ۲ بیش از ۱۲.۸ میلیارد مایل (۲۰.۵ میلیارد کیلومتر) پیموده است و به عنوان دورترین فضاپیما از زمین در کنار دوقلوی خود، وویجر ۱، شناخته می‌شود.

با کاهش منبع قدرت وویجر ۲، تیم ماموریت تصمیم سختی گرفتند تا آزمایش علم پلاسما را خاموش کنند.

طراحی و ساخت شده در دانشگاه MIT، طیف‌سنج پلاسما (PLS) به عنوان چشم‌ها و گوش‌های وویجر ۲ بوده است، با اندازه‌گیری ذرات باردار که شکل‌دهنده به منظومه شمسی و فراتر آن هستند.

در ۲۶ سپتامبر، ابزار پلاسما پیام نهایی خود را از فاصله ۱۲.۷ میلیارد مایلی ارسال کرد قبل از آنکه غیرفعال شود. این خاموشی ضروری است تا اطمینان حاصل شود که فضاپیما به کار خود ادامه می‌دهد.

شبکه فضای عمیق ناسا فرمان خاموش کردن را به وویجر ۲ ارسال کرد، که ۱۹ ساعت طول کشید تا به فضاپیما برسد. سیگنال تأیید نیز طی ۱۹ ساعت دیگر به زمین بازگشت.

نقش ابزار پلاسما

آزمایش علم پلاسما نقش مهمی در درک ما از منظومه شمسی و محیط بین‌ستاره‌ای داشته است.

این ابزار داده‌هایی درباره ذرات باردار پیدا شده در میدان‌های مغناطیسی سیارات، باد خورشیدی و فضای میان ستاره‌ها جمع‌آوری کرده است.

جالب اینکه، PLS در تعیین لحظه دقیق گذار وویجر ۲ از هلیوسفر به فضای بین‌ستارهای نقش مهمی داشته است.

ابزار علم پلاسما با چهار «جام» دتکتور برای اندازه‌گیری جریان پلاسما طراحی شده است.

وقتی وویجر ۲ هلیوسفر را ترک کرد، جریان باد خورشیدی به سه جام رو به خورشید به شدت کاهش یافت. بهترین داده‌های جام چهارم (که برای مطالعه میدان‌های مغناطیسی سیارات استفاده می‌شود) هر سه ماه یک بار جمع‌آوری می‌شود، بنابراین این جام آخر خاموش شد.

صرفه‌جویی در انرژی برای اکتشافات بیشتر

وویجر ۱ ابتدا وارد فضای میان‌سیتاره‌ای شد. این فضاپیما در آگوست ۲۰۱۲ از هلیوپوز، مرز بین هلیوسفر و فضای میان‌سیتاره‌ای، عبور کرد. وویجر ۲ نیز در نوامبر ۲۰۱۸ به همین شکل عمل کرد.

پس از نزدیک به نیم قرن سفر، سیستم انرژی پروب ضعیف‌تر شده و ناسا را به خاموش کردن دستگاه‌های علمی مختلف وادار کرده است تا مدت ماموریت آن را طولانی‌تر کند.

این پروب توسط سه ژنراتور ترموالکتریک رادیواکتیو (RTGها) تامین می‌شود. این دستگاه‌ها حرارتی را که توسط پوسیدگی رادیواکتیو پلوتونیوم-۲۳۸ تولید می‌شود به برق تبدیل می‌کنند. توان خروجی پروب حدود ۴ وات در سال کاهش می‌یابد.

پس از اکتشافات سیارات عظیم در دهه ۱۹۸۰، تیم ماموریت وویجر چندین دستگاه را که با ماموریت فضای بین‌ستاره‌ای مرتبط نبودند، خاموش کرد. این موضوع فضای بیشتری برای عملیات ایجاد کرد.

فضاپیمای وویجر ۲ دارای ۱۰ ابزار است که از آن‌ها چهار ابزار هنوز برای جمع‌آوری بیشتر داده‌های بین‌ستاره‌ای فعال هستند.

این ابزارها فضای خارج از هلیوسفر را که توسط ذرات و میدان‌های مغناطیسی خورشید ایجاد می‌شود، مطالعه خواهند کرد.

«فضاپیما انرژی کافی دارد که این منطقه را با حداقل یک ابزار علمی فعال تا دهه ۲۰۳۰ مطالعه کند»، یک اطلاعیه ناسا بیان کرد.

«مهندسان ماموریت اقداماتی انجام داده‌اند تا تا حد ممکن از خاموش کردن یک ابزار علمی جلوگیری کنند، زیرا داده‌های علمی جمع‌آوری شده توسط پروب‌های دوقلوی وویجر بی‌نظیر است»، اضافه کرد.

حتی با خاموش شدن ابزارها، وویجر ۲ به سفر خود ادامه خواهد داد و پیام بشری به ستارگان را با خود می‌برد.

تیم ماموریت همچنان به پیگیری وضعیت سلامت فضاپیما و منابع باقیمانده ادامه می‌دهد تا راهبردی برای جمع‌آوری داده‌های علمی از ابزارهای باقی‌مانده در آینده تدوین کند.