نقشه سه‌بعدی تماشایی از 'ستاره زامبی' روشن‌کننده ابرنواختر تاریخی قاصدک
در سال 1181 یک پدیده نجومی رخ داد: یک ابرنواختر برای نیم سال به شدت درخشید.
قرن‌ها بعد، ستاره‌شناسان به دنبال بقایای آن گشتند. در سال 2013، ستاره‌شناس آماتور دانا پاچیک یک سحابی در محل ابرنواختر کشف کرد. مشاهدات بعدی تأیید کردند که این مواد پرتاب شده است.
سال‌ها بعد، در سال 2023، ستاره‌شناسان رشته‌های عجیبی در بقایای ابرنواختر شبیه به گل قاصدک یافتند.
ستاره‌شناسان اکنون نقشه‌ای سه‌بعدی از این رشته‌ها با استفاده از نقشه‌بردار کیهانی کیسویک در رصدخانه W. M. Keck در هاوایی ساخته‌اند.
نقشه مسیرهای رشته‌ها و توسعه سریع آن‌ها به خارج از سایت انفجار را ردیابی می‌کند
کریستوفر مارتین، استاد فیزیک کال‌تک که توسعه KCWI را هدایت کرد، گفت: 'یک تصویر استاندارد از بقایای ابرنواختر مانند یک عکس ثابت از نمایش آتش‌بازی است.'
مارتین افزود: 'KCWI به ما چیزی مانند یک 'فیلم' می‌دهد زیرا می‌توانیم حرکت بقایای انفجار را در حالی که از مرکز انفجار پرتاب می‌شوند، اندازه‌گیری کنیم.'
رشته‌های ابرنواختر
ابرنواختر 1181 یک نوع از انفجار با عنوان ابرنواختر نوع Iax بود. این انفجار روی یک کوتوله سفید، یک ستاره مرده متراکم رخ داد.
بر خلاف ابرنواخترهای معمولی، کوتوله سفید به‌طور کامل نابود نشد. بخشی از آن زنده ماند و لقب 'ستاره زامبی' به آن داده شد.
ایلاریا کیازو، عضو مشترک نویسنده مطالعه گفت: 'چون این یک انفجار ناکام بود، کمرنگ‌تر از ابرنواخترهای معمولی بود که نشان داده شده با سوابق تاریخی سازگار است.'
سحابی Pa 30 که امروزه مشاهده می‌شود، بقایای ابرنواختر 1181 است.
اما مدت‌ها یک رمز و راز بوده که چگونه این رشته‌های غیرمعمول حاوی گوگرد تشکیل می‌شوند.
تیم از KCWI، یک ابزار ویژه، برای تحلیل جزئی بقایای ابرنواختر استفاده کردند. KCWI می‌تواند نور را به طول موج‌های فردی خود تجزیه کند و اطلاعات طیفی برای هر پیکسل فراهم کند. این امکان را به تیم داد که حرکت رشته‌ها را اندازه‌گیری و یک نقشه سه‌بعدی ایجاد کند.
مواد با سرعت بالا به خارج حرکت می‌کنند
تغییر رنگ نور جهت حرکت رشته‌ها را نشان داد: آبی‌اعرابی برای کسانی که به سمت ما حرکت می‌کنند و قرمز‌اعرابی برای کسانی که دور می‌شوند.
مواد رشته‌ای با سرعت مهیبی از محل انفجار به بیرون پرتاب می‌شود، با سرعتی معادل ۱۰۰۰ کیلومتر در ثانیه.
تیم کانینگهام، فلو هابل ناسا در مرکز ستاره‌شناسی |هاروارد و اسمیت‌سونیان (CfA)، گفت: 'ما می‌یابیم مواد در رشته‌ها با توپ‌پرتابی گسترش می‌یابند.'
این بدان معناست که مواد پس از انفجار نه کند شده و نه شتاب گرفته است. از سرعت‌های اندازه‌گیری شده، با نگاه به گذشته، می‌توانید تقریباً دقیقاً زمانی که انفجار در سال 1181 رخ داده است را تعیین کنید.
تحلیل سه‌بعدی یک فضای توخالی در ساختار کروی و نشانگانی از یک انفجار نامتعادل در سال 1181 را آشکار کرد.
منابع رشته‌ها یک راز کیهانی باقی مانده‌است، که هنوز حل نشده است.
کانینگهام در بیانیه مطبوعاتی افزود: ممکن است یک موج ضربه معکوس گرد و غبار اطراف را به رشته‌ها فشرده کند، اما هنوز نمی‌دانیم. مورفولوژی این جرم بسیار عجیب و جذاب است.
یافته‌ها در نشریه استروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده‌اند.
