128 میلیارد دلار و 30 سال بعد: آیا راه‌آهن سریع‌السیر کالیفرنیا به جایی می‌رسد؟

سیصد و پنجاه مایل شاید زیاد به نظر نرسد، اما برای سفری بین لس‌آنجلس و سان‌فرانسیسکو، گزینه‌های فراوانی وجود دارد. شما می‌توانید به سرعت با هواپیما سفر کنید، یا با ماشین از مناظر دیدنی عبور کنید، یا می‌توانید با قطار تنها حدود یازده ساعت سفر کنید. این گزینه شاید ایده‌آل نباشد، و به همین دلیل کالیفرنیا تصمیم گرفت زمان مناسبی برای راه‌آهن سریع‌السیر باشد.

مسیر لس‌آنجلس به سان‌فرانسیسکو یکی از شلوغ‌ترین راه‌های حمل و نقل در ایالات متحده است. روزانه حدود یازده هزار مسافر بین LAX و SFO سفر می‌کنند، و سفر با خودرو از یکی از جاده‌های زیبای آمریکایی می‌تواند یک سفر معماری تبدیل شود اما هیچ ارتباط مستقیم ریلی وجود ندارد، بنابراین سفر با قطار غیرعملی و کند می‌شود. حتی نزدیک‌ترین ایستگاه اصلی آمترک به سان‌فرانسیسکو، به‌طور ناخوشایند در اوکلند قرار دارد.

با توجه به این محدودیت‌ها، همراه با منافع اقتصادی و محیطی که از اتحاد مؤثرتر مراکز شهری بزرگ ایالت حاصل می‌شود، مقامات کالیفرنیا سه دهه پیش یک پیوند ریلی سریع پیشنهاد دادند. اگر پیش‌بینی‌ها درست باشد، این پروژه ممکن است دو برابر زمانی را که برای ساخت اهرام مصر طول کشید، نیاز باشد.

اما برای زنده کردن چنین پروژه بلندپروازانه‌ای چه چیزی لازم است و چرا به این اندازه طول می‌کشد؟ برای پاسخ دادن به این سوالات، ما به کارشناسان بوریس لیکین، مدیر منطقه شمال کالیفرنیا در سازمان راه‌آهن سریع‌السیر کالیفرنیا و نیک کینگزلی، سردبیر اجرایی در Railway Gazette International مراجعه کرده‌ایم. دیدگاه‌های کارشناس آنها به ما دید ۳۶۰ درجه از چالش‌های اقتصادی و سیاسی که موفقیت این پروژه را مختل می‌کنند می‌دهد.

برای نگاهی بصری به این ابتکار شگرف، حتماً ویدئوی ما را مشاهده کنید.

سرعت بیشتر: پر کردن شکاف کالیفرنیا

دلیل اصلی برای افزایش اتصال، تفاوت اقتصادی منطقه‌ای بین لس‌آنجلس، منطقه قوی التكنولوجيا خلیج، و بخش مرکزی عقب‌افتاده‌تر است. این نواحی کلیدی در حال حاضر از هم جدا شده‌اند، و بار سفر قابل توجهی که تأثیر منفی بر تعاملات اجتماعی و اقتصادی دارد. راه‌آهن سریع‌السیر فقط در مورد سرعت بخشیدن به سفر بین نقاط A و B نیست. بلکه ایجاد اتحاد میان نقاط انتهایی و فضاهای میان‌راهی برای تغییر شکل دسترسی منطقه‌ای به طور بنیادین است.

بوریس لیکین توضیح می‌دهد: "آنچه راه‌آهن سریع‌السیر می‌تواند انجام دهد این است که نه تنها انتها را متصل کند، بلکه همچنین مکان‌های میان‌راهی را به هم پیوند داده و آن‌ها را به یکدیگر پیوند دهد. بنابراین، یک سفر از فرزنو به دره سیلیکونی از سفر سه ساعته به یک سفر قطار یک ساعته تبدیل می‌شود." چنین بهبودی در اتصالات می‌تواند این بخش‌های متنوع ایالت را به یک اتحاد اقتصادی و فرهنگی قوی‌تر بکشاند، با فرصت‌های برابر برای رشد در سراسر ایالت.

چالش‌های توسعه راه‌آهن سریع‌السیر

در طی یک مصاحبه جامع، بوریس لیکین و نیک کینگزلی با Interesting Engineering به چالش‌های اصلی که این پروژه را متوقف کرده‌اند به اشتراک گذاشتند.

عدم وجود پیشینه و نوسازی زیرساخت

یکی از چالش‌های بزرگ در توسعه راه‌آهن سریع‌السیر در آمریکای شمالی، نبود سیستم‌های ریلی بین‌شهری هدف‌محور است. خدمات موجود، مانند آن‌هایی که در راهرو آمترک شمال شرقی هستند، بر زیرساخت‌های قدیمی تکیه می‌کنند که زمان‌های سفر نسبتاً سریع را پشتیبانی می‌کند اما به استاندارد واقعی راه‌آهن سریع نمی‌رسند. نوسازی این سیستم‌ها برای پذیرش راه‌آهن سریع‌السیر شامل مهندسی پیچیده و سرمایه‌گذاری مالی قابل توجه است.

ادغام خطوط ریلی در مراکز شهری

ادغام راه‌آهن سریع‌السیر در مراکز شهری پرجمعیت چالش دیگری پیچیده است. به عنوان مثال، کالیفرنیا قصد دارد راه‌آهن سریع‌السیر را به مناطق مرکزی شهرها بکشاند با استفاده از مسیرهای موجود، مانند مسیر کلتزین از سان خوزه به سان فرانسیسکو.

با این حال، آخرین قطعات اتصال به مراکز شهری نمی‌توانند سفر سریع را حمایت کنند به دلیل اشتراک ریل با قطارهای شهری. علاوه بر این، موانع جغرافیایی مانند رشته‌کوه‌های شمال لس‌آنجلس به هزینه و پیچیدگی اضافه می‌کنند و کار مهندسی را به خصوص چالش‌برانگیز می‌سازد.

موانع برنامه‌ریزی و قانونی

یکی دیگر از موانع بزرگ فرآیندهای برنامه‌ریزی و قانونی مورد نیاز برای توسعه زیرساخت‌های جدید ریلی است. برخلاف برخی کشورها که پروژه‌های ریلی می‌توانند با برخی موانع پیشرفت کنند، در ایالات متحده، به ویژه در کالیفرنیا، سطح پاکسازی محیطی و نیاز به عبور از ادارات محلی متعدد یک فاز برنامه‌ریزی طولانی و اغلب بحث‌برنگیز ایجاد می‌کند. مخالفت شدید در مناطقی مانند مرکزی ولی باعث می‌شود که وضعیت حتی پیچیده‌تر شود.

کسب زمین و جابجایی تاسیسات

به دست آوردن زمین‌های لازم و جابجایی تاسیسات چالش‌های لجستیکی بزرگی را ایجاد می‌کند. برای بخش ۱۱۹ مایلی در حال ساخت، بیش از ۲۳۰۰ پارسل زمین نیاز به مذاکرات برای خرید داشتند و ۱۸۰۰ تاسیسات باید جابجا می‌شدند، و بیش از ۹۰۰ مورد تنها در فرزنو. اغلب، شرکت‌های کاربری از دقیقاً آنچه در زیر زمین است آگاهی ندارند، که منجر به کشف‌های غیرمنتظره می‌شود که نیاز به طراحی مجدد و تاخیر بیشتر دارد.

پیشرفت جاری و چالش‌های فنی

برخلاف سفرهای هوایی که امکان اتصال نقطه به نقطه را فراهم می‌کنند، سیستم‌های ریلی مزیت توقف‌های میانی را ارائه می‌دهند که می‌تواند به طور قابل توجهی اتصال منطقه‌ای را بهبود بخشد. طراحی مسیر ریلی عمداً مسیر مستقیم را اجتناب می‌کند به نفع یک مسیر که وارد مرکزی ولی می‌شود. این می‌تواند به پیوند دادن جوامع غیرخدمات‌رسانی به مراکز شهری اصلی کمک کند. این پروژه هدف افزایش اقتصاد محلی و پرداخت به مسائل محیطی مانند کیفیت هوا در بعضی از سریع‌الرشد‌ترین مناطق کالیفرنیا را دارد.

ساختمان بر روی بخش مرکزی ولی در حال حاضر در حال انجام است و بیانگر مرحله‌ای حیاتی در توسعه این سیستم ریلی است. این بخش بیشترین اهمیت را دارد زیرا ستون فقرات مسیر را تشکیل می‌دهد که بخش‌های شمالی و جنوبی ایالت را به هم متصل می‌کند.

چالش‌های تونل‌سازی

یکی از چالش‌های مهندسی عمده در ساخت تونل‌ها در رشته‌کوه‌هایی است که بخش مرکزی ولی را از خلیج و جنوب کالیفرنیا جدا می‌کنند. برنامه‌های پروژه شامل بعضی از طولانی‌ترین تونل‌های ریلی در ایالات متحده است، با تونل شمالی کالیفرنیا که به تقریباً 13.5 مایل می‌رسد و جفت جنوبی نزدیک به 13 مایل است.

این تونل‌ها برای مسیر راه‌آهن کاملاً ضروری هستند و به آن امکان می‌دهند از طریق زمین‌های دشوار بگذرد و قابلیت‌های سرعت بالای خود را حفظ کند. با اینکه ساخت و ساز هنوز شروع نشده است زیرا بررسی‌های زمین‌شناختی دقیق مورد نیاز است. زیرا تونل‌سازی نیاز به برنامه‌ریزی و آمادگی گسترده دارد، این بررسی‌ها انتظار می‌رود حدود سه سال طول بکشد.

بررسی‌های زمین‌شناسی

هنگامی که به شمال کالیفرنیا می‌رسد، پیچیدگی زمین نیاز به بررسی‌های دقیق زمین‌شناسی دارد تا قابلیت زیستی و ایمنی تونل‌ها را تضمین کند. این مرحله حیاتی است زیرا جدول زمانی فعالیت‌های ساختمانی بعدی را تعیین می‌کند. این شامل تحلیل دقیق برای درک ویژگی‌های زمین‌شناختی منطقه است و به طور مستقیم بر طراحی و رویکرد مهندسی برای تونل‌ها تأثیر می‌گذارد.

چالش‌های تأمین مالی

طبییاً، پیشرفت‌های پروژه به صورت قطعه‌ای است، به طوری که برخی از بخش‌ها در حال ساختند و بخش‌های دیگر هنوز در مرحله برنامه‌ریزی. این عمدتاً به چالش‌های تأمین مالی منصوب می‌شود. برخلاف بسیاری از پروژه‌های راه‌آهن سریع‌السیر جهانی که تأمین مالی قابل توجهی از دولت مرکزی می‌گیرند، کالیفرنیا با کمبود عمده‌ای روبرو شده است. این کمبود تأمین مالی فدرال باعث کندی برخی از جنبه‌های پروژه شده و حفظ یک سرعت ثابت در تمام مراحل ساختمانی را چالش‌برانگیزتر کرده است.

درک عمومی و چشم‌انداز آینده

معرفی خدمات کالترین الکتریکی در منطقه خلیج به طور قابل توجهی علاقه و اشتیاق عمومی را نسبت به پروژه راه‌آهن سریع‌السیر افزایش داده است. بوریس لیکین به اشتیاق قابل مشاهده در میان جامعه اشاره می‌کند و می‌گوید چگونه قطارهای الکتریکی مدرن، که برای اولین بار در یک راهرو ۱۵۰ ساله است، مکالمات و انتظار در بین مسافران و خانواده‌ها، از جمله دانش‌آموزان جوان را برانگیخته است.

این اشتیاق انتظار می‌رود تا حمایت عمومی را افزایش دهد زیرا مردم نشانه‌های ملموسی از پیشرفت و نوآوری را که به طور مستقیم بر زندگی روزمره آن‌ها تأثیر می‌گذارد، مشاهده می‌کنند.

الکتریکی سازی خدمات کالترین بین سان‌فرانسیسکو و سن‌خوزه بیش از یک نقطه‌عطف فنی را نشان می‌دهد. این به طور قابل توجهی باور عمومی و قانون‌گذاری در مورد قابلیت پایدار راه‌آهن سریع‌السیر کالیفرنیا را تقویت می‌کند. نیک کینگزلی دیدگاهی با احتیاط خوش‌بینانه به اشتراک می‌گذارد و می‌گوید که در حالی که عملیات کامل راه‌آهن سریع ممکن است تا بعد از ۲۰۴۰ آغاز نشود، بهبودهای کنونی گام‌های حیاتی هستند تا در درازمدت اختلافات منطقه‌ای را پل بزنند.

چالش در حفظ و استفاده از این اشتیاق عمومی برای تضمین حمایت مستمر است. با پیروزی‌های اولیه مانند مسیر الکتریکی‌شده اخیر، خوش‌بینی واقعی وجود دارد که پروژه راه‌آهن سریع‌السیر به وافعیت تبدیل شود و چگونه کالیفرنیا اتصال و رشد می‌یابد را بازتعریف کند.