مکانیسم رهاسازی بازوهای ستاره دریایی در هنگام حمله می‌تواند به درمان آسیب‌های اندام کمک کند
مشاهده شده است كه هرگاه شکارچیان به ستاره دریایی حمله کنند، این بی‌مهره دریایی به منظور زنده ماندن، بازوهای خود را می‌ریزد (انتخام). مکانیزم پشت این اقدام حفاظت از خود اکنون با کمک تیمی از پژوهشگران دانشگاه کویین مری لندن رمزگشایی شده است.
آن‌ها یک نوروهورمون مسئول برای تحریک این توانایی شگرف حفاظت از خود را شناسایی کرده‌اند.
به گفته دانشمندان، این نوروهورمون مشابه هورمون سیری انسانی کولسیستوکینین (CCK) به عنوان تنظیم‌کننده جدا شدن بازو عمل می‌کند.
همچنین آن‌ها پیشنهاد کرده‌اند که وقتی این نوروهورمون به علت استرس، مانند حمله شکارچی، آزاد می‌شود، انقباض یک عضله تخصصی در پایه بازوی ستاره دریایی را تحریک می‌کند که منجر به جدا شدن بازو می‌شود.
نوروهورمون نوع CCK باعث انقباض می‌شود
دکتر آنا تینوک، یکی از اعضای گروه پژوهشی مستقر در لندن که هم‌اکنون در دانشگاه کادیز در اسپانیا کار می‌کند، گفت: «هنگامی که ما نوروهورمون نوع CCK را برای اثرات آن روی عضله در ستاره دریایی آزمایش کردیم، مشاهده کردیم که باعث انقباض شد.
بنابراین ما فکر می‌کنیم که این نوع نوروهورمون، حداقل بخشی از زمان، با آزاد شدن از الیاف عصبی در عضله گلاب‌پوش باعث انقباض عضله و جدا شدن بازو را تحریک می‌کند.»
ممکن است یکی از چندین نوروهورمون باشد که با هم کار می‌کنند
اما تینوک تأکید کرد که آزمایش‌ها نشان می‌دهند که این ممکن است یکی از چندین نوروهورمون باشد که با هم کار می‌کنند تا کل فرآیند جدا شدن بازو در ستاره دریایی را کنترل کنند، که همچنین شامل شکستن لیگامان‌های مرتبط با قسمت‌های مختلف اسکلت در پایه بازو می‌شود.
تحقیقات جدید نشان می‌دهند که CCK ستاره دریایی ممکن است به عنوان یک پاسخ عمومی به استرس همراه با حمله شکارچی آزاد شود. بنابراین اگر ستاره دریایی در حال تغذیه از غذای مورد علاقه خود، مانند صدف، باشد، آن‌ها تغذیه را متوقف کرده و تلاش می‌کنند فرار کنند، اما اگر یکی از بازوهایشان توسط شکارچی گرفتار شود، آن را رها کرده و به تغذیه ادامه می‌دهند، اگرچه با یک بازوی کمتر، بر اساس اطلاعیه مطبوعاتی دانشگاه کویین مری.
توانایی‌های فوق‌العاده تجدید
اما ستاره دریایی همچنین توانایی‌های فوق‌العاده تجدید دارند، بنابراین با از دست دادن یک بازو، می‌توانند در طی چندین هفته و ماه، یک بازوی جدید رشد کرده و تعداد اصلی پنج بازوی خود را بازسازی کنند.
دقیقاً درک مکانیزم پشت این فرآیند می‌تواند پیامدهای قابل توجهی برای داروی تجدیدی و توسعه روش‌های درمانی جدید برای آسیب‌های اندام داشته باشد.
کشفی جذاب به عنوان یک پدیده بیولوژیک شگفت انگیز
موریس الفیک که این پروژه پژوهشی را رهبری می‌کرد، گفت: «ما فکر می‌کنیم که کشف ما جذاب است، زیرا توانایی ستاره دریایی برای جدا کردن بازوهایشان یک پدیده بیولوژیکی فوق‌العاده است.
اما این همچنین از نظر فیزیولوژیکی مهم است، زیرا این اولین مطالعه‌ای است که یک نوروهورمون را شناسایی می‌کند که جدا شدن خودخواسته را در حیوانات تحریک می‌کند. ما امیدواریم که این پایه‌های تحقیقات بیشتری را فراهم کند تا بتوانیم بیشتر درباره چگونگی کارکرد جدا شدن خودخواسته بیاموزیم، نه‌تنها در ستاره دریایی بلکه همچنین در سایر حیوانات.»
