نظر: آیا دولت‌ها باید این‌قدر در فضا هزینه کنند؟
ستون Beyond Earth از Chris Young به بررسی تلاقی فناوری فضایی و سیاست پرداخته و نظرات تحریک‌آمیزی را در مورد آخرین پیشرفت‌ها و تحولات نظارتی در این زمینه ارائه می‌دهد. عملیات فضایی در سال‌های اخیر به کشف‌های شگفت‌آوری منجر شده است.
به‌عنوان مثال، تلسکوپ فضایی جیمز وب نشان داده است که کهکشان‌ها در جهان باستان بسیار بیشتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد پیشرفته هستند. در همین حال، تلسکوپ افق رویداد اولین تصاویر از سیاه‌چاله‌ها را ارائه داده است.
به زودی ممکن است شاهد انسان‌هایی باشیم که برای اولین بار مریخ را کاوش کرده و پایگاه‌های دائمی در ماه ایجاد کنند. با این حال، برخی افراد باید قانع شوند که دولت‌ها باید هزینه‌های هنگفتی برای انجام این مأموریت‌ها صرف کنند.
چگونه می‌توان هزینه‌های میلیاردی برای رفتن به مریخ و فراتر از آن را توجیه کرد زمانی که مشکلات بسیاری در زمین باید حل شوند؟
گران‌ترین مأموریت‌های فضایی در تاریخ
دولت ایالات متحده بزرگترین قدرت فضایی جهان است و طی دهه‌ها میلیاردها دلار برای حفظ این موقعیت هزینه کرده است. گران‌ترین برنامه آن تاکنون برنامه شاتل فضایی بوده که ۱۹۹ میلیارد دلار هزینه داشته است.
در مقایسه، برنامه آپولو برای ایالات متحده ۲۵ میلیارد دلار هزینه داشت، هرچند هزینه‌های تعدیل شده با تورم برای سال ۲۰۲۰ به حدود ۲۵۷ میلیارد دلار می‌رسید. مأموریت‌های اخیر مانند تلسکوپ فضایی جیمز وب حدود ۱۰ میلیارد دلار هزینه دارند.
برنامه آرتمیس ناسا، که برای اولین بار از سال ۱۹۷۲ فضانوردان را به ماه خواهد فرستاد، حتی توسط اعضای سابق ناسا نیز به دلیل گذار از بودجه مورد انتقاد قرار گرفته است.
در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۲ با IE، معاون سابق مدیر ناسا لوری گاروور گفت که موشک SLS برنامه آرتمیس 'پیشرفتی نیست' و افزود که هرگز نمی‌توانست تصور کند که 'چقدر دیر و چقدر بیش از بودجه خواهد بود.' هزینه آرتمیس می‌تواند به ۹۳ میلیارد دلار برسد، و هر پرتاب بیش از ۴ میلیارد دلار هزینه دارد.
پروژه بازگشت نمونه مریخ نیز تحت بررسی‌های شدید قرار دارد و ممکن است به دلیل هزینه‌های پیش‌بینی شده در حدود ۱۱ میلیارد دلار پیش نرود.
چرا در وهله اول به فضا کاوش کنیم؟
انسان‌ها طبیعتا جستجوگر هستند. قرن‌ها است که گونه ما سیاره خود را کاوش کرده و کشفیاتی کرده است که به پیشرفت تمدن‌ها و ایجاد فرصت‌ها و فناوری‌های جدید پرداخته است.
کارل ساگان، مشهور به علم‌پذیر، یک بار گفت: 'انسان‌ها گونه‌ای کنجکاو و اکتشافی هستند. فکر می‌کنم این راز موفقیت ما به‌عنوان یک گونه بوده است.' او ادامه داد: 'ما خود را به فضا متعهد کرده‌ایم و من فکر نمی‌کنم که ما قرار است بازگردیم.'
در حالی که دلیل فلسفی قوی‌ای برای کاوش فراتر از سیاره ما وجود دارد، دلایل اقتصادی قوی‌ای نیز برای ورود به فضای عمیق وجود دارد. فناوری‌های فضایی، مانند ماهواره‌ها، تأثیرات عظیمی بر اقتصاد جهانی دارند. به عنوان مثال، GPS که در گوشی‌های هوشمند خود استفاده می‌کنیم به ماهواره‌ها وابسته است.
با نگاهی دورتر، ثروت‌های بزرگی به‌طور واقعی در فضای بیرونی در انتظار هستند. شرکت‌های خصوصی مانند آتروفورج در حال آزمایش فناوری‌های استخراج فضایی هستند که می‌تواند منابع با ارزش را به سیاره ما بیاورد. یک تخمین نشان می‌دهد که سیارک ۱۶ سایکه حاوی ۱۸ کوینتیلیون دلار در فلزات سنگین است.
مشکل قانون‌گذاری کشف علمی
داستان پیشرفت علمی در تاریخ می‌تواند راهنمایی برای چگونگی مدیریت دانشمندان امروزه در کاوش فضای علم و اکتشاف باشد.
نیل دیگراس تایسون، اخترفیزیکدان، گفته است: 'ما نباید هرگز قانون‌گذاری کنیم که کدام جبهه بعدی نفوذ شود.' او در پادکست StarTalk خود گفت که ما به سادگی نمی‌توانیم بدانیم چه چیزی در آن سوی هر جبهه وجود دارد. ما نمی‌دانیم که چه کشف علمی‌ای را می‌توانیم از خود محروم کنیم اگر پیشرفت را مختل کنیم.
در سال ۱۹۷۰، دکتر ارنست شتوهلینگر، مدیر علمی سابق ناسا، مثال بزرگی ارائه داد. در دوران حضورش در ناسا، یک راهبه زامبیابی نامه‌ای به او فرستاد و پرسید چگونه ناسا می‌تواند میلیاردهایی را که برای برنامه‌های فضایی صرف می‌کند توجیه کند. آن پول می‌توانست کارهای زیادی برای مناطق فقر زده روی زمین انجام دهد.
شتوهلینگر پاسخ داد. در پاسخ خود، او به 'قلب دلسوز' او احترام گذاشت. سپس او یک داستان تعریف کرد.
چهارصد سال پیش، در حالی که شهروندان آلمانی از طاعون رنج می‌بردند، دولت کشور در توسعه تدریجی لنزهای شیشه‌ای سرمایه‌گذاری کرد. این سرمایه‌گذاری به دلیل هدررفتن مورد اعتراض قرار گرفت. بسیاری استدلال کردند که پول برای توسعه آن فناوری باید به جای آن برای کمک به توده‌های دردمند استفاده می‌شد.
در نهایت، لنزهای شیشه‌ای برای ایجاد میکروسکوپ استفاده شدند، یک جهش عظیم برای پزشکی که به ریشه‌کن کردن طاعون کمک کرد. کشف علمی و اکتشاف واقعی خطرات را به همراه دارد، اما بزرگترین پاداش‌ها اغلب غیرقابل پیش‌بینی هستند.
آیا ماموریت‌های فضایی واقعاً این‌قدر گران هستند؟
رسیدن به مریخ به‌طور انکارناپذیری نیاز به حمایت مالی عمده دولت‌ها دارد. یک تخمین می‌گوید رسیدن به سیاره سرخ می‌تواند به ۴۵۰ میلیارد دلار هزینه داشته باشد.
بسیاری، قابل درک، می‌پرسند چگونه می‌توان چنین مبلغ عظیمی را توجیه کرد زمانی که میلیون‌ها نفر بی‌خانمان هستند و کودکان در سراسر جهان گرسنه هستند.
همان‌طور که کارل ساگان یک بار اشاره کرد، این استدلالی است با میانه حذف‌شده. این بدان معناست که شخصی که استدلال می‌کند کاملاً یک میانه زمینی را که در آن هر دو نتیجه ممکن باشند، نادیده می‌گیرد.
بر اساس نظر ساگان، ثروت کافی در زمین وجود دارد تا ما را به مریخ ببرد و با فقر و گرسنگی مقابله کند.
همه چیز نسبی است، اما تحقیقات و اکتشافات فضایی به اندازه‌ای که بسیاری فکر می‌کنند گران نیستند. همان‌طور که انجمن جهان‌شناسی اشاره می‌کند، بسیاری فکر می‌کنند ناسا یک چهارم بودجه فدرال ایالات متحده را اشغال می‌کند. کل بودجه ناسا حدود ۰.۵ درصد از کل بودجه فدرال است.
کشورهای دیگر با بودجه‌های حتی کوچک‌تر پیشرفت‌های بزرگی کرده‌اند. به عنوان مثال، مأموریت اخیر چاندرایان-۳ هند که به‌طور معروف نزدیک قطب جنوب ماه فرود آمد تنها ۷۵ میلیون دلار هزینه داشت. شرکت‌های خصوصی مانند اسپیس ایکس به‌طور قابل‌توجهی هزینه کاوش فضایی را کاهش داده‌اند.
برخی افراد به زمین به عنوان یک سفینه فضایی اشاره کرده‌اند که انسانیت را به دور خورشید و در میان فضای بین ستاره‌ای حمل می‌کند. ما کاوشگران فضایی هستیم، چه تصمیم بگیریم باشیم یا نه. اینکه آیا بخواهیم درک خود از خانه خود را گسترش دهیم، انتخاب خودمان است.
اگر روزی دست از کاوش فضایی برداریم، هرگز نمی‌دانیم که چه اکتشافات کهکشانی‌ای ممکن است برای همیشه از دست رفته باشند.
