گوگل قراردادی برای تأمین مراکز داده با رآکتورهای میکرو هسته‌ای از شرکت کایروس امضا کرد — اما جدول زمانی ۲۰۳۰ بسیار خوش‌بینانه است
گوگل امروز اعلام کرد که قراردادی با شرکت نوپای هسته‌ای کایروس پاور برای ساخت هفت رآکتور کوچک به‌منظور تأمین برق مراکز داده‌اش امضا کرده است. این قرارداد نوید اضافه کردن حدود ۵۰۰ مگاوات برق بدون کربن را در زمانی می‌دهد که تقاضای انرژی برای مراکز داده و هوش مصنوعی در حال افزایش است.
بر اساس اعلام گوگل، نیروگاه‌های جدید قرار است تا پایان دهه راه‌اندازی شوند. هنوز مشخص نیست که این رآکتورها به‌طور مستقیم به سایت‌های گوگل متصل خواهند شد یا اینکه برق را به شبکه تغذیه خواهند کرد و گوگل برق بدون کربن را از طریق قراردادش با کایروس ادعا می‌کند.
با این قرارداد، گوگل به مایکروسافت و آمازون پیوست که به انرژی هسته‌ای روی آورده‌اند تا نیاز خود به برق را برطرف کنند. در سپتامبر، مایکروسافت اعلام کرد که به شرکت انرژی کنستلیشن پرداخت خواهد کرد تا یک رآکتور در جزیره تری مایل را که در سال ۲۰۱۹ تعطیل شده بود، راه‌اندازی کند. اوایل امسال، آمازون اعلام کرد که یک مرکز داده عظیم خواهد ساخت و آن را به‌طور مستقیم به یک نیروگاه هسته‌ای دیگر در پنسیلوانیا متصل خواهد کرد.
اگر کایروس بتواند مهلت ۲۰۳۰ را رعایت کند، این امر کمی تغییر در یک پیش‌بینی اخیر خواهد بود: تا ژوئیه گذشته، شرکت کایروس هدف عملیات تجاری را برای "اوایل دهه ۲۰۳۰" تعیین کرده بود، طبق مقاله‌ای که توسط وزارت انرژی ایالات متحده منتشر شد. حتی اگر کایروس بتواند به هدف اصلاح‌شده برسد، در مسابقه‌ای با استارتاپ‌های نیروی هم‌جوشی قفل است که بسیاری از آنها هدفشان روشن کردن نیروگاه‌های چند مقیاس تجاری قبل از سال ۲۰۳۵ است.
کایروس یکی از استارتاپ‌های جدید هسته‌ای است که در تلاش است به‌اصطلاح رآکتورهای مقیاس کوچک مدولار (SMR) را بسازد تا هزینه و سرعت ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای را کاهش دهد.
بیشتر نیروگاه‌های هسته‌ای نصب‌های عظیم هستند و بیش از ۱۰۰۰ مگاوات تامین می‌کنند ولی سال‌ها نیاز به برنامه‌ریزی دارند و نزدیک به یک دهه زمان برای ساخت نیاز دارند. جدیدترین رآکتورهای شکافت هسته‌ای در ایالات متحده، واحدهای ووگتل ۳ و ۴ در جورجیا، در سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ به بهره‌برداری رسیدند که به یک دوره خشکسالی هفت‌ساله خاتمه دادند (جدیدترین رآکتور بعدی در سال ۲۰۱۶ به بهره‌برداری رسیده بود). با این حال، آنها هفت سال دیرتر از برنامه و ۱۷ میلیارد دلار بیش از بودجه بودند.
استارتاپ‌های SMR در تلاشند نیروگاه‌های هسته‌ای را سریع‌تر و ارزان‌تر بسازند با استفاده از تکنیک‌های تولید انبوه تا هزینه‌ها را کاهش دهند و سرعت ساخت را افزایش دهند. کایروس سعی می‌کند فناوری را یک قدم جلوتر ببرد با خنک کردن رآکتور نه با آب بلکه با نمک‌های مذاب لیتیوم فلورید و بریلیوم فلورید. کمیسیون نظارتی هسته‌ای برنامه‌های این استارتاپ را برای یک رآکتور نمایشی ۳۵ مگاواتی تایید کرده است، چیزی که از دست رفته برای اوکلو، یک استارتاپ SMR دیگر، است.
علیرغم تائید نظارتی، کایروس همچنان با چالش‌های قابل‌توجهی روبرو است. هیچ رآکتور مقیاس کوچک مدولاری تاکنون به بهره‌برداری نرسیده است، به همین دلیل اقتصاد آن هنوز تا حد زیادی اثبات‌نشده باقی مانده است. علاوه بر این، طراحی نمک مذاب کایروس، خلاف دهه‌ها تجربه صنعت با رآکتورهای خنک شده با آب است.
اما شاید بزرگ‌ترین چالش کایروس به هیچ وجه فنی نباشد. در حالی که ۵۶ درصد از آمریکایی‌ها می‌گویند که طرفدار انرژی هسته‌ای هستند، بر اساس تحقیقات پیو، ۴۴ درصد مخالف هستند. تعداد مخالفان ممکن است هنگامی که سایت‌های رآکتور انتخاب شوند، افزایش یابد؛ نظرسنجی پیو فقط پرسید که آیا ایالات متحده باید به‌طور کلی انرژی هسته‌ای را گسترش دهد، نه در حیاط خانه آنها. به‌علاوه، در حالی که حمایت از انرژی هسته‌ای نزدیک به اوج اخیر است، تعداد بسیار بیشتری از مردم از انرژی باد و خورشیدی حمایت می‌کنند، دو فناوری که امروز در دسترس هستند و بسیار کمتر از نیروگاه‌های جدید هسته‌ای هزینه دارند.
