ردپای 106 میلیون ساله نشان می‌دهد دایناسورها از بال‌ها برای دویدن سریع‌تر استفاده می‌کردند، نه پرواز
در کشفی هیجان‌انگیز، محققان به بررسی ردپای دایناسوری 106 میلیون ساله پرداختند و دریافتند که این غول‌های پیشاتاریخی از دویدن با کمک بال برای افزایش سرعت خود استفاده کردند.
محققان برای این مطالعه، ردپاهای دایناسور اخیراً کشف‌شده در کره جنوبی را بررسی کردند.
این ردپاها به گونه‌ای از دایناسورها تعلق دارند که به نظر می‌رسد اندازه‌ای مشابه گنجشک‌های مدرن داشت و آن را به یک رپتور کوچک تبدیل می‌کند.
چیزی که دیرینه‌شناسان را شگفت‌زده کرد، گام‌های بزرگ این حیوان بود؛ ردپاهای این رپتور ناشناخته فاصله‌های بیشتری نسبت به انتظار برای چنین دایناسور کوچکی داشتند.
«این موجود دینی است — یکی از کوچک‌ترین دایناسورهایی که فسیل آنها را داریم»، گفت تامس آر. هولتز جونیور، دیرینه‌شناس دانشگاه مریلند و نویسنده همکار یک تحقیق جدید منتشر شده در مجله استرادات ملی اکادمی علوم ( PNAS ).
«این ردپاها یک پازل بودند زیرا ردپاها بسیار کوچک اما بسیار فاصله‌دار بودند.»
این امر محققان را به این نتیجه رساند که دایناسوری به اندازه پرنده از دوران کرتاسه اولیه از بال‌های خود برای دویدن سریع‌تر استفاده می‌کرده است، نه برای پرواز.
ردپاهای دایناسور
گروه ردپاها و موجودی که آنها را ایجاد کرده بود، بررسی کردند. آنها نشانه‌هایی از دویدن با بال یافتند.
دایناسورها گاهی در گل ردپاهایی بر جای می‌گذاشتند. برخی از این ردپاها به فسیل تبدیل شده و هنوز هم دیده می‌شوند. این ردپاهای فسیل‌شده به نام «تراک‌وی» خوانده می‌شوند.
در این مطالعه اخیر، گروه تحقیقاتی روی یک تراک‌وی کشف‌شده در محل اکتشاف در تشکیل جین‌جو در جنوب شرقی کره جنوبی تمرکز کردند.
این ردپاها به دلیل فاصله قابل توجه بین ردپاها اهمیت داشتند— که از 25 تا 31 سانتی‌متر متغیر بود.
تحلیل ردپاها نشان داد که حدود 106 میلیون سال پیش ایجاد شده‌اند و دایناسوری که مسئول آنها بود احتمالاً گونه‌ای به نام Dromaeosauriformipes rarus بود.
استفاده از بال‌ها برای پرواز سریع‌تر
در تحلیل فاصله بین ردپاهای دایناسور و اندازه عضلات پای آن، محققان نتیجه گرفتند که دایناسور کوچک نمی‌توانسته با دویدن به سرعتی دست یابد که ردپاهای آن به این اندازه باز شده باشند، مگر با کمکی. این کمک احتمالاً از بال‌ها بوده است.
فکر می‌کردند که با سرعت 38 کیلومتر در ساعت زمانی که رد پاها ایجاد شده‌اند، حرکت کند.
از آنجا که ردپاها به طور ناگهانی متوقف شدند، نامشخص است که آیا موجود در حال بالا رفتن یا پایین آمدن بود یا از بال‌زدن‌ها برای جلو بردن خود بر روی زمین استفاده می‌کرد.
این حرکت، به نام «دویدن بال‌زنی»، یک حرکت منحصر به‌فرد بین دویدن و پرواز است.
این نیرو آیرودینامیک کافی ایجاد می‌کند تا حیوان را به طور موقت بلند کند — به طور مثال به آنها اجازه دهد از درخت بالا روند — اما به پرواز ماندگار نمی‌رسد.
هنوز مشخص نشده که آیا دایناسور می‌توانسته پرواز کند. با این حال، امکان باقی می‌ماند زیرا تحقیقات قبلی نشان داده که D rarus پر داشت.
چگونه پرواز اولی اتفاق افتاد
نتایج حمایت می‌کنند از نظریاتی که پیشنهاد می‌دهند تکامل پرواز یک فرآیند ساده نبوده و چندین گونه به‌طور مستقل این توانایی را توسعه داده‌اند.
نظریه دیگر این بود که این حیوان واقعا بسیار سریع بوده است. پس از آنکه محققان ارتفاع لگنی حیوان را تعیین کردند، از یک فرمول برای محاسبه سرعتی که باید برای ایجاد چنین گامی بلند نیاز داشت استفاده کردند.
«یافته‌های ما نشان می‌دهند که D rarus باید حدود ۱۰.۵ متر بر ثانیه [۲۳.۵ مایل بر ساعت] برای ایجاد تراک‌وی تنها با استفاده از قدرت پای عقب می‌دویده است»، گفت الکس دچکی، نویسنده مطالعه و محقق دانشگاه داکوتا.
«سرعت نسبی که ردپاهای ما نشان از هر حیوان دونده زنده از جمله شترمرغ‌ها و چیتاها، بالاتر است.»
چون این نیز به نظر غیرقابل باور می‌آمد، محققان پیشنهاد دادند که «تراک‌وی با سرعت کمتری تولید شده است، با دایناسور که طول گامش را با استفاده از نیروی آیرودینامیکی که بازوهای پرپشتش با بال‌زدن ایجاد کرده است افزایش می‌داد»، گفت دچکی.
«ما اکنون می‌توانیم از بحث درباره اینکه آیا دایناسورهای پیش از پرنده از بازوهای خود برای کمک به حرکت استفاده می‌کردند گذر کنیم»، گفت نویسنده دیگر مطالعه، میکیل پیتمان، «و شروع به کشف جزئیات مفقود مانند کدام گونه‌ها این توانایی‌ها را داشتند و به چه اندازه و چگونگی توسعه آنها بپردازیم.»
