۴۶۶ میلیون سال پیش، زمین ممکن است حلقه‌ای مشابه سیاره زحل داشته باشد

محققان شواهد روشنی کشف کرده‌اند که زمین ممکن است صدها میلیون سال پیش سیستمی از حلقه‌ها داشته باشد. این کشف اخیر، درک جدیدی از تاریخ باستانی زمین ارائه می‌دهد.

این ادعا پس از بررسی بیش از دوازده دهانه برخورد سیارک‌ها بر روی زمین مطرح شد. محققان ۲۱ دهانه برخورد را بررسی کردند که تقریباً به ۵۰۰ میلیون سال پیش باز می‌گردند.

تمامی این دهانه‌ها در عرض ۳۰ درجه از خط استوا واقع شده‌اند، با این که بیش از ۷۰ درصد از پوسته قاره‌ای زمین در خارج از این منطقه قرار دارد، که این تناقضی است که نظریه‌های متعارف نمی‌توانند توضیح دهند، بر اساس گفته محققان.

برخوردهای شهاب سنگ در سوابق زمین شناسی مشاهده شده است

این الگوی محلی برخورد پس از نزدیک‌شدن یک سیارک بزرگ به زمین ایجاد شد. به گفته محققان، هنگامی که سیارک در محدوده روش زمین قرار گرفت، به دلیل نیروهای جزر و مدی شکسته و حلقه‌ای از مواد اطراف سیاره ایجاد کرد—مشابه حلقه‌هایی که امروز در اطراف زحل و سایر غول‌های گازی دیده می‌شود.

“در طول میلیون‌ها سال، موادی از این حلقه به تدریج به زمین سقوط کرده و افزایش برخوردهای شهاب سنگی را در سوابق زمین شناسی ایجاد کرده است،” اظهار داشت پروفسور اندی تامکینز، نویسنده رهبر مطالعه از دانشگاه موناش.

“ما همچنین می‌بینیم که لایه‌های سنگ‌های رسوبی از این دوره حاوی مقادیر فوق‌العاده‌ای از بقایای شهاب سنگ هستند. آنچه این یافته را حتی جذاب‌تر می‌کند، احتمالات اقلیمی چنین سیستمی از حلقه‌ها است،” او گفت.

حلقه می‌توانست سایه‌ای بر روی زمین بیندازد

این مطالعه که در مجله “Earth and Planetary Science Letters” منتشر شد، نشان می‌دهد که حلقه می‌توانست سایه‌ای بر روی زمین بیندازد، نور خورشید را مسدود کرده و در نتیجه به یک رویداد سرمایش جهانی مهم به نام عصر یخبندان هیرنانتیان منجر شود.

این دوره که در نزدیکی انتهای اردویچین رخ داد، به عنوان یکی از سردترین دوره‌های در طول ۵۰۰ میلیون سال گذشته از تاریخ زمین شناخته شده است.

تامکینز اظهار داشت که این ایده که یک سیستم حلقه‌ای می‌توانست بر دماهای جهانی تأثیر بگذارد، به درک ما از چگونگی شکل‌گیری آب و هوای زمین توسط رویدادهای فرا زمینی لایه‌ای جدید می‌افزاید.

تأثیرات این کشف فراتر از زمین شناسی است

به طور معمول، سیارک‌ها در مکان‌های تصادفی به زمین برخورد می‌کنند، بنابراین ما دهانه‌های برخورد را به صورت یکنواخت بر روی ماه و مریخ، برای مثال مشاهده می‌کنیم. برای بررسی اینکه آیا توزیع دهانه‌های برخورد اردویچین غیرتصادفی و نزدیک‌تر به استوا است، محققان سطح قاره‌ای را که توانایی حفظ دهانه‌ها از آن زمان را دارد محاسبه کردند، بر اساس گفته محققان از دانشگاه موناش .

محققان بر روی کراتون‌های پایدار و بدون اختلال با سنگ‌هایی قدیمی‌تر از دوره میانی اردویچین تمرکز کردند، مناطقی که زیر رسوبات یا یخ دفن شده، مناطق فرسایش یافته، و آنهایی که تحت تأثیر فعالیت تکتونیکی بودند، مستثنی شدند. با استفاده از رویکرد GIS (سیستم اطلاعات جغرافیایی)، آنها مناطق مناسب زمین شناسی را در سراسر قاره‌های مختلف شناسایی کردند. مناطقی مانند استرالیای غربی، آفریقا، کراتون آمریکای شمالی و بخش‌های کوچکی از اروپا به عنوان مناطق مناسب برای حفظ چنین دهانه‌هایی در نظر گرفته شدند.

محققان بر این باورند که تأثیرات این کشف فراتر از زمین شناسی است و دانشمندان را به بازنگری در تأثیرات گسترده‌تر وقایع آسمانی بر تاریخ تکاملی زمین تشویق می‌کند. همچنین سؤالات جدیدی را در مورد احتمال وجود سیستم‌های حلقه‌ای باستانی دیگر که می‌توانستند بر رشد حیات روی زمین تأثیر بگذارند، مطرح می‌کند.